Het redelijk welvarende Nederland kampt met een armoedeprobleem. Het aantal daklozen is de afgelopen tien jaar verdubbeld, de kloof tussen de armste en rijkste Nederlanders is groter dan gedacht en nog altijd worden er amusementsprogramma’s gemaakt over mensen in de armoede. (meer…)
Wie is Becky? Zelfs na de voorstelling weten we het niet. Ze komt uit Kraaiennest (Amsterdam) en draagt cornrow braids in haar haar. Ze heeft niets met Kim Kardashian en alles met Michael Jackson. Ze mislukt grandioos in haar poging ons iets te vertellen, maar ze steelt ons hart.
DeMeiden, het theatercollectief van Linda Lugtenborg en Annemieke Ros, liet zich voor Becky inspireren door Rachel Dolezal, een Afro-Amerikaanse activiste die ophef veroorzaakte toen bleek dat ze witte ouders had. De Becky op de toneelvloer is een witte vrouw met bruin geschminkt gezicht, sterk en vrouwelijk als een kruising tussen Beyoncé en bokser Lady Tyson. Linda Lugtenborg zet Becky met verve neer: meesterlijk in het vertellen, sterk in beweging en met zo veel humor dat je al na de eerste scène uit haar hand eet. Annemieke Ros is niet te zien in de voorstelling, zij regisseert onder begeleiding van theatermaker Carly Wijs.
Maar alvast over het einde: dat kwam te vroeg. Net wanneer je door DeMeiden helemaal warm bent gemaakt voor Becky, trekken ze de stekker er al uit. Maar het verhaal is nog niet af! Pas later valt het kwartje: Becky – het personage – maakt nooit haar verhaal af. Elk statement dat ze probeert te maken, verzandt in verwarring.
Die verwarring zie je nog niet in het openingsbeeld: als een ware popdiva staat Lugtenborg in het tegenlicht, microfoon in de aanslag. Ze zingt niet, maar predikt over ons Nederland, dat gave land, waar iedereen liefst zo normaal mogelijk doet. Na een korte, strakke dans vol ingehouden agressie volgt de chaos. Lugtenborg verspreidt houten panelen met verschillende afmetingen over de speelvloer. Het zijn puzzelstukjes, met telkens een stukje van Becky’s persoonlijkheid erop geschreven: eigenwijze kleuter, activiste, slachtoffer, geile slet.
Becky probeert de panelen in elkaar te knutselen. Ze hamert daarbij steeds op het belang van een goede basis, maar uit een hilarische therapeutische improvisatiesessie met het publiek blijkt dat bij Becky een stabiele thuissituatie ontbreekt. Daardoor blijft de constructie die ze van haar leven probeert te maken een wiebelige puinhoop.
Hoe Becky ook haar best doet, tot een gestroomlijnd verhaal komt ze niet. Maar tussen de flarden door stelt ze wel rake vragen. Waarom mag een mens niet zelf kiezen wie hij is en hoe hij zich voelt? Becky is het lijflied voor iedereen die niet in een hokje past. De keuze voor veel muziek van Michael Jackson sluit daar mooi bij aan: als geen ander stond hij in spreidstand tussen zwart en wit.
DeMeiden weet het beladen thema van white privilege op een fijne, humoristische manier te benaderen. Ze maken daarbij geen statement, maar houden het klein en persoonlijk. Meer dan over kleur gaat dit verhaal over iemand die nergens bijhoort. Daardoor mist Becky een scherp randje, maar de voorstelling bewijst dat DeMeiden een beloftevol gezelschap is, met Lugtenborg als echte power actrice: sterk in spel en in uitstraling.
Foto: Casper Koster
Wat een mooie recensie 👍 ik ga in Amsterdam weer kijken en het opnieuw beleven … ik bewonder je Linda Lugtenborg !!!