Met oorverdovend kabaal stort een onwaarschijnlijke hoeveelheid lege blikjes in het huis van Barribas. Even daarvoor was in het nieuws al te horen dat alle scholen dicht gaan en lezen verboden wordt. Het is duidelijk: Barbarije is overal, er valt niet langer aan te ontkomen. Barribas moet Barbaartje worden. Het is het kantelpunt in Barbaartje van Theater Sonnevanck. Een slim opgebouwde voorstelling met grote thema’s en emoties waarin volwassenen ook allerminst perfect blijken. En dus ook foute keuzes maken.

De foute keuze wordt gemaakt door Barribas’ moeder (Benjamin Moen). Amper is haar man en Barribas’ vader overleden, of zij laat zich inpalmen door buurman Derrie, met luidruchtige overtuiging gespeeld door Steyn de Leeuwe. Hij doet zich eventjes aardig voor, maar zijn ideaal is de hele dag niks doen, een beetje gamen en met cola en chips op de bank voor de tv. Van lezen moet hij niks hebben, want hij is ‘allegorisch aan boeken’, en muziek moet een vette technobeat hebben. Iets kopen is onzin, liever steelt hij een Xbox bij de Intertoys. Jezelf wassen? Hooguit eenmaal per maand! Praten? Welnee: schreeuwen!

De zesjarige Barribas – fenomenaal gespeeld door Charlie Chan Dagelet – is precies het tegenovergestelde. Hij leest graag, wil later ‘wereldverbeteraar’ worden om de wereld te ‘vermooien’ en bespeelt de cello die hij op het sterfbed van zijn vader heeft gekregen. Hij waarschuwt zijn moeder voor de ongelikte beer die zij in huis haalt, maar tevergeefs. Het enkele blikje waarmee Derrie opkomt blijkt de voorbode voor een hele doos, gevolgd door vier dozen en wanneer Barribas halverwege de gordijnen openschuift, ziet hij niks dan blikken. De boeken van Barribas heeft Derrie dan al verscheurd. Uiteraard krijgt Barribas daarvan de schuld…

Het lijkt uitzichtloos. Immers: ‘een vlinder wint het nooit van een beer, gedichten klinken stiller dan gebrul, en beleefd is altijd zwakker dan brutaal’. Maar als Derrie ook nog eens de strijkstok van ‘die dikke viool’ doormidden breekt, pikt Barribas het niet langer. Als je de barbaren niet kunt verslaan, dan moet je maar meedoen en zó barbaars worden dat je moeder wel bij zinnen moet komen!

Natuurlijk loopt de voorstelling goed af, maar het blijft spannend en grappig. Regisseur Timothy de Gilde en toneelschrijver Joachim Robbrecht – winnaar van de Nederlands-Duitse kinder-en jeugdtoneelschrijfprijs voor Bromance – wisselen kolderiek uitvergroten en verstilde momenten perfect af. Door Derrie, die zo uit Maaskantje lijkt te zijn weggelopen, te plaatsen tegenover de Bach-suites spelende Barribas. Maar ook door heftige emoties niet alleen vol kabaal te spelen, maar ze ook klein te maken door ze louter te benoemen: auwie auwie, snik snik, huilie huilie, stamp stamp en vooral denk denk.

Door het goed nadenken van Barribas ligt Derrie aan het eind van de voorstelling definitief bedolven onder de blikken en bespeelt hijzelf met een nieuwe strijkstok de cello. Maar wel met enkele nieuwe dissonanten!

Foto: Sanne Peper