Het is broeierig warm op de tribune van het fraai ontworpen Springbassin van het Sloterparkbad in Amsterdam. Het lijnenspel in het spiegelend wateroppervlak, veroorzaakt door gefilterd licht, plankhouten wanden en metershoge duikplanken, werkt betoverend, zeker nu alles nog in afwachtende rust is.

Dan klinkt een snerpend badmeesterfluitje en horen we via onze koptelefoon, als start van de locatievoorstelling Banenzwemmers in festival Julidans, een voice-over die het water een bewustzijn toedicht. ‘In mij kun je niet verdwalen’, filosofeert een stem. En waarom moeten velen toch telkens een angst voor water zien te overwinnen, terwijl de mens zelf nota bene voor 70% uit vocht bestaat?

Langzaam gaan de retorische vragen over in quotes van zwembadbezoekers en geroezemoes aan de badrand. We zien vrouwen in alle maten over gladde tegels aan komen lopen en het wachtende water induiken. Mannen met badmutsen en duikbrillen eisen hun bewegingsruimte op. Een kind drijft er vrolijk tussendoor, een vrouw verkiest de diepte. Even wordt het een krioelende drukte in een van de zes banen, corresponderend met op band uitgesproken ergernissen over uitslovers, fileveroorzakers en haren op het water. Dan weer clusteren zes vrouwen samen in het water om grappige, V-vormige zwempatronen te veroorzaken, met een trotse glimlach op hun gezicht.

Toch is het jammer dat Marx, die vorig jaar op Theater Na de Dam Steffa presenteerde over de omstreden danspedagoge Steffa Wine, niet meer geometrische of dansante ordening aanbrengt in dit danshoorspel over een alledaagse zwemsituatie. Ze maakt weinig gebruik van de ruimtelijke potentie om in dit Springbad een scala aan bewegingspatronen op te tillen tot figuratieve dansvormen, zonder te vervallen in een half uurtje schoonzwemmen. De woest golvende staarten van twee volwassenen, duidelijk in het bezit van een zeemeerminnen-diploma, zijn zeker grappig maar onvoldoende theatraal om de spanning op z’n minst tot duikplankniveau op te zwiepen.

Banenzwemmers (nog te zien t/m 15 juli) hinkt hierdoor als danshoorspel op twee benen. De poëtische zeggingskracht van de ingesproken tekst blijft halverwege steken doordat die braaf over de oppervlakte scheert. En het speelse inkijkje in de sociale werkelijkheid van dit groepje waterratten is weer niet brutaal, origineel of anarchistisch genoeg. Wat we horen over de achtergronden van de zestien grootmoedig deelnemende vrijetijdszwemmers is tamelijk willekeurig. Van iemand vernemen we flarden over een migratieachtergrond, van een ander weinig meer dan een simpele sportieve ambitie.

Van een locatievoorstelling in festival Julidans mag je meer verwachten. De potentie is er zeker, het idee is origineel, de locatie beloftevol. Nu nog echt de diepere poëzie van zwembadwater weten aan te boren. Misschien eens een duik nemen in het vijftien jaar oude project Mondo Leone van gitarist Leon Giesen? Met zijn ontroerende filmpje Duiken wist dit voormalige bandlid van Toontje Lager een muzikaal juweeltje te maken van een alledaagse zwemles van zijn druppende zoontje. Door dicht op de huid te filmen en de stille opwinding te vangen in beeld, muziek, fluitjes en geroezemoes.

Foto: Polly Merovskaya