Na achttien jaar en zeventien voorstellingen hield in 2013, door het wegvallen van structurele subsidie, mimetheatergroep Bambie op te bestaan – althans, voor even. Want vorig jaar lieten Paul van der Laan en Jochem Stavenuiter alweer even van zich horen in Bambie Nul, en gisteren beleefde Bambie is back! haar première. Samen met mimespeler Ibelisse Guardia en Eef van Breen, Statis Elio en Eva Tebbe van de Eef van Breen Group gaat Bambie een gevecht aan met de tijd.

Hun muzikale rentree laveert tussen slapstick en verstild mimetheater. De voorstelling speelt zich af in een realistisch decor, dat nergens echt naar verwijst: het houdt ergens het midden tussen slaapkamer en eetkamer, en is tegelijkertijd een anonieme wachtruimte – dat is misschien nog de meest veelzeggende referentie.

Er volgen een aantal pogingen tot gezamenlijkheid: gelijktijdig binnenkomen, gelijktijdig beginnen met musiceren – pogingen waarvan het resultaat te wensen laat, maar waarmee onverdroten wordt doorgegaan.

Een parade aan opmerkelijke taferelen trekt voorbij. Minigeschiedenisjes, zou je kunnen zeggen. Een vrouw vol van verdriet aan een telefoon, dramatisch huilend. Een jager meldt zich prompt, houdt haar een roos voor, die zij vervolgens knakt, waarna ze dramatisch naar de fles grijpt. Of het koppel dat binnen één liedje elkaar ontmoet, ten huwelijk vraagt, trouwt, zwanger raakt, de kinderen uitzwaait, en oud wordt – terwijl Eef van Breen ernaast vrolijk een nummer op de ukelele speelt. Het leven is een aaneenschakeling van rituelen, gebaande paden, we stappen allemaal in elkaars oude voetsporen.

Dat blijkt ook uit de scène die zich het best laat omschrijven als repeterende choreografie van alledaagse handelingen. Ademen, lachen, eten, vechten, sterven. Steeds opnieuw, steeds onzorgvuldiger, steeds sneller. Het tempo wordt opgevoerd, het absurde wordt aan de dag gelegd, het gaat daarin over de top maar vindt ineens toch een ontroering.

De dood is alom vertegenwoordigd in Bambie is back!, in bijna elke scène sterft er wel iemand of wordt er aan doodgaan gerefereerd. Soms verstild poëtisch, soms lekker morbide: in een wake die zich verliest in gezelligheid bijvoorbeeld, waarbij de schoenen van de bijna-dode alvast worden gepast, er blikjes bier worden uitgedeeld en men de stervende allengs vergeet.

Alles wordt herhaald, alles wordt een parade, een voorbijtrekkende stoet, een absurd ritueel. Daarin is de voorstelling op den duur ook wat eenzijdig. Bambie heeft het over tijd, over stilstand en versnelling. Daar zijn verder geen hoofden over gebroken: het thema is behoorlijk uitgekauwd, inhoudelijk valt er weinig te halen.

Iedere min of meer frequente theaterbezoeker heeft tenslotte ongetwijfeld al eens aan den lijve ondervonden dat anderhalf uur soms tien minuten lijkt, maar evengoed als het dubbele ervan kan aanvoelen. Maar hoe zit dat met deze voorstelling? Bambie is back! is een aaneenschakeling vermakelijke en fascinerende taferelen, een sympathiek weerzien. Het inhoudelijke gemis gaat op den duur wringen. De intrigerende vondsten in beeld en muziek houden het overeind. Anderhalf uur duurt hier precies negentig minuten.

Foto: Ben van Duin

Luister hier naar de podcastrecensie die Luc de Groen van Bambie is Back! maakte voor De Theaterpodcast.