De Junior Company brengt Ballet Bubbels. Een avondvullend programma met vijf werken van verschillende choreografen uitgevoerd door zeventien jonge dansers. Het gedeelte voor de pauze toont drie krachtige werken. De twee langere choreografieën na de onderbreking, Nosotros van Wubkje Kuindersma en Remembrance van Joshua Jonker, maken de meeste indruk.
Een groot projectiescherm boven het toneel leidt ieder stuk afzonderlijk in. Middels videobeelden delen de choreografen openhartig hun visie, gevolgd door enkele repetitiebeelden van de voorafgaande periode.
In Sir Peter Wrights Pas de quatre uit The Sleeping Beauty verbeelden vier jonge dansers (twee vrouwen, twee mannen) het beroemde verhaal van een prinses die na honderd jaar wordt wakker gekust. Elegante armbewegingen en voortreffelijk spitzenwerk wisselen elkaar in hoog tempo af. Op Tsjaikovski’s klanken toont danser Sven de Wilde een koninklijk staaltje voetenwerk waarbij hij zichzelf vederlicht de lucht in katapulteert, aldaar zijn benen vlinderachtig vlug tegen elkaar tikt. Hoogtepunt van de uitvoering is eerstejaars Soshi Suzuki. Hij tekent voor een duizelingwekkende pirouettereeks. Tot dertien keer toe draait hij door en door, zijn buikspieren aangespannen, de nek lang. En ook al komt hij niet geheel vloeiend neer, dit doet niemand hem na.
Sedrig Verwoert (in 2019 maakte hij al zijn solodebuut voor de Junior Company) realiseert met zijn nieuwe choreografie Promise een liefdevol duet, uitgevoerd door een krachtig danspaar op muziek van de Amerikaanse jazz-saxofonist Pharoah Sanders. Met de gezichten dicht bij elkaar, gehuld in diffuse lichtbundels naar een dromerig ontwerp van Wijnand van der Horst, gaat het duo de dialoog aan. Hij laat haar cirkelzweven, zij houdt de benen in knipschaar formatie en tilt haar op zwaanachtige wijze de lucht in, om haar even later in een onder water aandoende sprint slow-motion door het luchtledige te laten rennen. De choreografie ontlokt een hard applaus vanuit de zaal.
Het derde stuk, Blink, van de Spaanse choreograaf Juanjo Arqués, beleefde zijn première al in 2015. Sindsdien is het stuk wereldwijd uitgevoerd door meerdere gezelschappen. Vier dansers staan zij aan zij. De vijfde danseres staat achterop het toneel, ready in sprintpositie, klaar voor het startschot van een marathon. Ze voert de groep aan die zich in snelwandel-formatie over het hele podium verplaatst.
Het is een verrukkelijke choreografie met enkele piekmomenten, zoals het gedeelte waarin de muziek (Spring, door Max Richter) steeds harder klinkt en danseres Poppi Eccleston via haar middel en benen over de rug van danser Sven de Wilde wordt weggeleid. De choreografie is energiek, flirterig en bij vlagen lekker naïef, zoals jongvolwassenen het leven tegemoet kunnen strijden.
Het gedeelte na de pauze trapt af met de première Nosotros van Wubkje Kuindersma, sinds 2021 young creative associate bij Het Nationale Ballet. Ze liet zich inspireren door de sterke onderlinge verbinding binnen een gezelschap, wat je kunt aflezen aan de Spaanse titelkeuze van haar stuk, een samenvoeging van de woorden wij (nos) en de anderen (otros).
Op melancholische tonen van Bach staan elf dansers rechtlijnig zij aan zij. Hun lijf- en ledematen brengen een variatie aan bewegingen die constant veranderen. Van armen als wieken tot minieme knikjes vanuit de knieën. Iedere actie wordt ingezet, vastgehouden, en lijkt zich enkele seconden te verstillen.
Kort daarna ontstaan er duetten. Opmerkelijk is de canon die doordringt in een groot gedeelte van het motorische werk; als een wild golvende oceaan, waarbij één koppel telkens het volgende paar aansteekt en zo meevoert in een nieuwe beweging over wild woelige baren. De climax dient zich aan wanneer de dansers zich samenvoegen tot één ademend organisme.
In waanzinnige outfits met zwarte kappen over het hoofd (denk: dementors of personages uit The Handmaid’s Tale) bewegen ze zich steeds dichter naar elkaar. Kort voor het eind wordt de gehele groep gedurende een split second uitgelicht in fel wit stroboscopisch licht. Het is alsof de hemel openbreekt, het eind der tijden aanbreekt.
De meest memorabele prestatie is de première Remembrance van de piepjonge choreograaf Joshua Junker (24). Zijn uitgangspunt, ‘de loopbaan van de mensheid’, viert de ontwikkeling van de jagers en verzamelaars (goudgeel uitgelicht) tot aan de door technologie doordrongen mens (zilver licht). Twaalf dansers brengen uiteenlopende solo’s, gevolgd door pas de deux. Het sterkst komen ze tot hun recht als groep.
Het sounddesign van Bas Ibellini opent met een mix van stormwind en exploderende glitterbubbels. Een opbouwende beat (percussiewerk van Hidden Orchestra) klinkt steeds luider, het toneel wordt in een dik rookgordijn gehuld, lijf- en ledematen vormen tikkende uurwerken, arbeidersarmen (De Industriële Revolutie?) versnellen en verstillen. En dat, na een twee uur durend programma, is precies wat Ballet Bubbels van de Junior Company je meegeeft: even stilstaan bij dat wat is, de ogen dicht, en dan weer door.
Foto: Michel Schnater – Nosotros
Hoop komt in golven. Die ware gedachte klinkt actueler dan ooit, gezien de discussies over het geschuif met een (te optimistische) datum wanneer Nederland weer van het slot mag. Toch liet choreografe Wubkje Kuindersma zich al vóór de coronapandemie inspireren door dit inzicht voor een – inderdaad golvend – ballet met vier paren. (meer…)
Slechts heel weinig bezoekers konden (helaas) live getuige zijn van Back to Ballet – Contemporary, het vervolg op de eerdere, kwalitatief even hoogstaande Back to Ballet – Classic. Directeur Ted Brandsen van Het Nationale Ballet wilde de Contemporary-editie per se door laten gaan, en terecht. (meer…)
‘Het klassieke repertoire is een essentieel onderdeel van het artistieke DNA van Het Nationale Ballet’, schrijft directeur en choreograaf Ted Brandsen als inleiding op het programma Back to Ballet – classic, een serie hoogtepunten uit het klassieke repertoire. (meer…)
GRIT begint met een knal, een statement van jewelste: langzaam begint danser Philippe Magdelijns te bewegen: zijn heupen, zijn schouders, zijn torso, zijn armen, zijn nek en alles daartussen, daaronder en daarboven. Als in een morfologische studie zie je bewegingen die je niet eerder zag, in elk geval niet zo, en al helemaal niet in klassiek ballet.
(meer…)
