Passief schouwen, achterover geleund in een zacht schouwburgzitje is er niet bij in de nieuwste productie van Compagnie Woest. Je moet als kijker voortdurend alert zijn, om niet in botsing te komen met de dansers die door de ruimte en rakelings langs de toeschouwers scheren en hen dwingen opzij te gaan en te wijken voor hun lichamen. Ogenschijnlijke chaos overheerst de ruimte, het is zoeken naar evenwicht, op een prettige gestoorde manier. Voor 10+, met nadruk op die plus.

Deze keer danst Compagnie Woest weer eens in een gesloten ruimte. Het gezelschap heeft de afgelopen jaren een welverdiende reputatie opgebouwd met voorstellingen op locaties op straat en in het bos. Buiten spelen of dansen met een toevallig publiek houdt in dat je de aandacht van de nietsvermoedende passant moet trekken en vasthouden.

Woest kent de klappen van de zweep, en weet hun knowhow en techniek toe te passen in de gesloten ruimte. Het publiek zit op bureaustoelen met wieltjes en kan dus alle kanten op schuiven. Daartussen voeren de performers hun bewegingen uit, en dwingen de toeschouwers ook van plek te veranderen. Niet alleen de performers zorgen daarvoor, ook wanden van papier en karton en een houten wandscherm met jaloezieën bewegen zich door de ruimte.

Dansen buiten de dansstudio’s houdt vaak een fysiek risico in met harde vloeren, nu zorgen de balansoefeningen voor kansen op vallen, struikelen en botsen. Dat (berekend) risico zit al in de eerste scène: een geblinddoekte vrouw op rolschaatsen beweegt door de ruimte. Als toeschouwer moet je dus alert zijn om haar op tijd op je rollende bureaustoel te ontwijken. De toon is gezet, er volgen nog heel wat van dergelijke scènes.

Balancing Bodies is een letterlijk balanceren van de performers met hun lichamen. Met zijn tweeën gaan ze op een bureaustoel zitten, zetten zich in een acrobatische houding, bevriezen, en dan wordt de stoel onder hen weggenomen. Ze doen dat met twee, met drie, zelfs met hun vieren laten ze de stoel onder hun kont wegtrekken en houden ze zich in zwevend evenwicht. Oef. Ze draaien wild rond, verliezen hun evenwicht, proberen zich te herpakken.

In een strakke regie van Manon Avermaete dagen Evelyne Rossie, Sarah Vingerhoets, Wannes De Porre en Paulien Truijen elkaar uit in bewegingspatronen. De mond dicht en recht voor zich uitkijkend. De soundscape van Steven Holsbeeks bepaalt vaak het tempo. De vier verdwijnen achter witte wanden, heel even, hun witte t-shirts zijn nu bedrukt met zinnen. Dat doen ze een paar keer. Het zijn stuk voor stuk verrassende quotes. Een van die zinnen is ‘Geen paniek, het is maar chaos.’ Wat Woest brengt ziet er chaotisch uit, maar het is geordende chaos, heel strakke en afgelijnde chaos. De vier stellen zich in een rij op, zetten stappen naar voor, weer terug, weer een paar stappen verder, veranderen in rechte hoeken van richting, het publiek moet ze doorgang verlenen.

De performers zoeken naar evenwicht onderling, maar ze willen dat ook met het publiek. De dansers zijn natuurlijk het meest actief, maar ze nopen de toeschouwers ertoe om niet louter passief toe te kijken. Het publiek wordt uitgedaagd met allerlei spullen, mensen worden uitgenodigd om voor een schildersezel plaats te nemen, een pakket aan te nemen, aan een tafeltje te zitten of een pilsje te drinken. De performers onderbreken dan plots de opdracht. Dat zorgt voor verrassende hilariteit.

Op een bepaald moment schuiven twee witte wanden naar voren, het blijkt een grote box te zijn die door de ruimte het publiek opzij dwingt. De box laat een opgerold bloot lijf, een hoopje mens, achter, slorpt het even later weer op. Houten wandschermen sluiten een paar toeschouwers in. Gouden kussens worden uitgedeeld, en dienen om een wankelende performer op te vangen. Een feestje wordt gebouwd, het publiek mag met feestartikelen mee doen, maar zoals alles steeds plots wordt afgebroken, kan je vermoeden dat er met dit opgezet partijtje ook wel iets vreemd gebeurt. Of niet?

Balancing Bodies is een pittige evenwichtsoefening tussen het lichaam als object en objecten als lichamen. Woest zoekt een actiebalans tussen performer en publiek, jong én oud, tussen malloterie en ernst, tussen speelsheid en ordening. En vindt die. Klus geslaagd.

Foto: Amaury Avermaete en Jeroen Trispel