De dabke is een Palestijnse volksdans en staat centraal in de nieuwste voorstelling van Les Ballets C de la B. Tien Palestijnen dansen tot ze erbij neervallen en combineren de volksdanspassen met hun eigen hedendaagse dansstijlen. In Badke, een omkering van dabke, draait alles om overleven en het aanstekelijke plezier van dansen. De energieke voorstelling bleek een waardige opening van de vierde editie van Dancing on the Edge.

De dabke kent twee versies, een volkse en een academische, maar de voorstelling Badke zet vooral de volkse kwaliteit van deze dans in. Dat wordt nog eens versterkt door de muziek van Naser al Faris, veelgevraagd  orkestleider op de trouwfeesten van de Westbank. Zijn muziek is vergelijkbaar met populaire volksmuzikanten als Frans Bauer. Volks of niet, het aanstekelijke dansplezier van Badke, dat ook afstraalt van de vrolijke gezichten van de dansers, sleept het publiek gemakkelijk mee in een aangename trance.

Het concept is eenvoudig, in een eindeloos durende dans matten de dansers zich af. Groepsdansen, solo’s en duetten, volgen elkaar non stop op en het zweet gutst van de lijven. De dabke, die traditioneel gezien gescheiden wordt gedanst, is hier een gemengde dans die niet alleen door mannen en vrouwen wordt uitgevoerd, maar ook eindeloos veel variaties maakt omdat dansers hun eigen skills inbrengen en de dabke gemakkelijk mengen met andere stijlen zoals acrobatiek, street, breakdans en moderne dans. Het openbreken van de genderrollen gaat nog een stapje verder als een van de mannen een buikdans opvoert. En het moet gezegd,  het is geen becommentariërende versie. Helemaal niet zelfs.

Dramaturgisch houdt het artistieke team, dat bestaat uit dramaturg Hildegard De Vuyst (KVS) en het choreografenteam Koen Augustijnen en Rosalba Torres Guerrero (Les Ballet C de la B) het sober; met slechts enkele ingrepen wordt er een politieke inhoud toegevoegd. De energie wordt bruut onderbroken als licht en geluid plots uitvallen, ongetwijfeld de realiteit van menig Palestijns feestje. Na deze interruptie, die door de dansers ondervangen word met zang en ritmische drum op de watercooler, slaat de sfeer om.

Op elk uitbundig feestje loopt het wel eens uit de hand. Het is geen dik aangezet drama, dat de dansers van Les Ballets C de la B hier laat zien. Ernstige momenten duren dan ook niet lang en na een dieptepunt wordt het dansfeest steeds weer opnieuw ingezet. Maar het circulaire patroon dat daardoor ontstaat creëert wel inhoud; het dansen wordt een houvast, een must en een manier om te overleven. Het illustreert de leven in de Palestijnse gebieden, maar laat ook zien wat de dwingende kracht is van nationale rituelen.

Na de opening reist deze voorstelling onder de vleugels van Dancing on the Edge door het land, net als andere theater- en dansvoorstellingen uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Met Badke heeft Dancing on the Edge niet alleen een uitstekende, maar ook aansprekende start gemaakt. De kop is eraf!

Foto: Danny Willems