Een podcast over samenleven. Dat is wat Chuck moet maken voor Bureau Halt. Zin om uit te leggen welk strafbaar feit hij heeft begaan, heeft hij nog niet, wel deelt hij die podcast. Systematisch breekt hij daarin alles af. Liefde, vriendschap, het is allemaal onderdeel van de ‘fake bullshit leugenmachine’. (meer…)
‘Lang verhaal kort: ik ben zwanger’, vertelt Maria. Haar vriend reageert meteen als door een slang gebeten: ‘Wanneer ga je het weg laten halen?’ Hij weet namelijk niet zeker of hij wel de vader is: beiden verzeilden na een forse ruzie in een restaurant in een onenightstand. Het is het uitgangspunt van het bij vlagen zeer komische Baby Crazy van regisseursduo Jan Hulst en Kasper Tarenskeen.
Maria (Nadia Babke) zou na het eten met haar vriend (Thomas Höppener) naar een concert van Justin, maar hij gaat toch liever niet. Haar pleidooi dat heel veel mensen dat optreden heel vet vinden, countert hij droog met ‘Dat vonden ze van Hitler ook.’ Haar vriend blijkt in het vervolg niet alleen ontzettend jaloers, maar ook heel onzeker over zijn uiterlijk. Zij was altijd al mooi, vertelt hij ons, maar hij moet daar hard voor werken in de sportschool. Niet veel later richt Maria zich ook rechtstreeks tot het publiek en bekent dat ze zich ook schaamt omdat ze dit kind heel graag wil.
Justin (Denzel Goudmijn) blijkt ondertussen een ster die spontaan begint te hyperventileren bij alleen al het idee van een kind, en zijn manager Nancy (Emma Pelckmans) bekent simpelweg niet meer te weten wie hij is. Zij sneert dat hij weliswaar de ster is, maar dat dit niet betekent dat zij een ongelijke relatie gaat accepteren. Die zin krijgt een forse extra lading na het #metoo-schandaal waarmee het Arnhemse gezelschap te maken kreeg. Ondertussen luistert Maria naar een podcast die vertelt over de groei van haar baby. Echt ontspannend blijkt die podcast overigens niet, want ‘de wereld is onveilig en dat begint al in de buik’.
Zoals het een klucht betaamt, eindigt de voorstelling vredig. Vermakelijk is de rol van de vegetarische restauranthouder (Tim Linde), die de begripvolle luisteraar lijkt, maar andere motieven blijkt te hebben en aan het eind al zijn idealen heeft verloren. Door het sterke spel van het hele ensemble, dat de ironische tekst van Kasper Tarenskeen aangrijpt om zowel bloedserieus als met een flinke komische distantie te spelen, biedt Baby Crazy anderhalf uur luchtig vermaak, compleet met de gladde muziek van *NSYNC.
Foto: Sanne Peper