Behalve de gebruikelijke oproep om de telefoon uit te schakelen, wordt bij aanvang van de musical Avenue Q ook nog even gewaarschuwd voor schunnige taal en seksscènes. Iemand die per ongeluk jonge kinderen heeft meegenomen, wordt aangeraden om te vertrekken, maar krijgt zijn geld niet terug. Niemand stapt op, we hebben al zo lang moeten wachten op Avenue Q in Nederland.

In 2004 werd Broadway opgeschud door een vreemde musicaleend in de bijt. De animatie- en poppenmusical Avenue Q haalde Tony Awards binnen voor Best Musical en Best Original Score en liet daarbij de grote kanshebber Wicked achter zich. Natuurlijk zoemde het al een beetje rond, want voordat musicals Broadway aandoen, wordt er Off-Broadway warm gedraaid. Maar wie voorspeld had dat deze Sesamstraat voor volwassenen het grote publiek zou gaan halen, zou zijn inzet vele malen hebben kunnen verdubbelen.

Net als bij Sesamstraat komen we in Avenue Q, een denkbeeldige straat ergens in een buitenwijk van New York, personen en dieren van verschillende pluimage tegen, met uiteenlopende zorgen, bezigheden en karakters. Maar zij houden zich allemaal bezig met de grote vraag: wat doen wij hier op aarde. Vooral Princeton, de nieuwe net-afgestudeerde bewoner in de straat, vraagt zich zingend af: ‘What do you do with a B.A. in English?’

Jeff Marx, een van de makers van de musical, heeft stage gelopen bij Sesamstraat en vier van de eerste Broadwayspelers hadden daadwerkelijk het poppenspel bij Sesamstraat onder de knie gekregen. De Amerikaanse Camille Gribbons, die in de Amsterdamse productie Kate Monster speelt en een Monstersorri-school wil oprichten, heeft ook in de VS in Avenue Q gestaan en kon nu haar medespelers wegwijs maken in het bespelen van de behoorlijk zware poppen.

In een paar bewoners van Avenue Q zien we de Sesamstraat-voorbeelden terug: in de huisgenoten Rod en Nicky, die de hele tijd rond het thema homoseksualiteit cirkelen, ook al beweert de een krampachtig dat hij een vriendin in Canada heeft, herkennen we Ernie en Bert. Trekkie Monster is eenzelfde vrolijke dribbelaar als Koekiemonster, alleen is Trekkie Monster niet zo zeer belust op koekjes maar houdt hij zich geobsedeerd bezig met porno op internet. Dat blijkt aan het slot van de avond een buitengewoon winstgevende activiteit te zijn. Het hilarische lied ‘Internet Is For Porn’ is het meest bekende nummer uit de show.

Happily Ever After Productions, dat bestaat uit amateurs en semiprofessionals, is in 2019 opgericht door de Amerikaanse actrice-regisseur Sara Watts en de Poolse zangeres-muziekdocent Dominika Zawada. Ook vrijwel alle andere leden van de cast, die de afgelopen jaren hebben meegespeeld in HEA-musicals als Into the Woods en Little Shop of Horrors zijn expats, die met hun vaak goed betaalde banen in IT en marketing in Amsterdam zijn blijven hangen. Zij voelen zich thuis bij dit gezelschap vanwege de enorme productie. Voor het komende jaar staan onder meer Chicago en The Producers op de rol.

Een van de weinige Nederlanders bij HEA Productions is de professionele animator Marc de Wolf. Gedurende de voorstelling zijn steeds kleine animatiefilmpjes op het achterdoek te zien. Vooral de cartoon-ondersteuning bij het expliciete poppenseksnummer ‘You Can Be As Loud As The Hell You Want, When You’re Making Love’ zorgde voor een uitgelaten sfeertje in de zaal.

Toen Sara Watts de rechten van de musical kocht, verkeerde ze in de veronderstelling dat ze de Broadway-poppen kon huren. Dat bleek echter alleen voor uitvoeringen in de VS en Engeland te gelden. Maar ook in eigen kring bleek een poppenmaker voorhanden. De Finse Viivi Valpuri had daarbij het voordeel dat ze de poppen kon maken naar de gelijkenis van de bespeler. Vooral de fysieke overeenkomst tussen actrice Anna Murton en de slonzig-begeerlijke Lucy T. Slut is goed getroffen. Telkens als zij zich weer eens uitdagend opstelt, moet Trekkie Monster even snel naar huis. De geweldige poppen van Valpuri horen in een theatermuseum.

De Engelstalige voorstelling volgt het Amerikaanse script nauwkeurig, ook al werkt iemand even bij de FEBO. De conciërge van een huizenblok heet Gary Coleman en die is voor een Amerikaans publiek een bestaande bekende. Coleman maakte als kindartiest furore in de sitcom Diff’rent Strokes uit de jaren tachtig en klaagde later zijn ouders aan, omdat die zijn verdiende geld achterover hadden gedrukt. De echte Coleman (die in 2010 is overleden) heeft de makers van Avenue Q gedreigd met een proces, maar zag daar uiteindelijk vanaf. Waarschijnlijk omdat het toch wel grappig was dat de conciërge in Avenue Q de baan heeft aangenomen omdat hij in financiële nood zat. Het missen van deze achtergrondinformatie, die bij een paar zinnetjes uit de mond van de conciërge van pas zou kunnen komen, zal het genieten van deze personage – superopgewekt gespeeld door de Franse Sue Rajerson – niet minder maken.

Avenue Q straalt, ondanks een paar heftige thema’s als racisme en werkloosheid, een enorme vrolijkheid uit. Dat zien we ook terug bij Dominika Zawada, die bijna dansend voor het puike bandje staat te dirigeren. Zang is niet bij iedereen hogeschoolkwaliteit en hier en daar is het een graadje te veel overacting, maar de opgewektheid van de cast en het afwijkende format van de musical maakt alles goed.

Foto: Happily Ever After Productions – Avenue Q Publicity shots