Het is een maandagochtend. Op het perron van station Assen staat een vrouw te wachten. Ze staat te somberen over haar leven dat grijs is, net als haar uitzicht. Een man met een rolkoffer komt druk telefonerend het perron op. Wachtend op de trein spreekt hij haar aan.
Assen blues, een coproductie van Stichting Vraag en het Nationale Toneel, roept de vraag op hoeveel mensen gemeen moeten hebben om met elkaar in contact te komen. De man, Mehmet, gespeeld door Ali Çifteci, is op weg naar zijn geboorteland Turkije. Ronika (Camilla Siegertsz) gaat naar haar werk in Groningen. Met het gesprek wil het niet echt vlotten. Daarvoor verschillen de twee te veel van elkaar.
Mehmet is veel aan het woord; zij luistert meestal en zelfs dat niet altijd. Hij is vol verwachting over zijn bezoek aan het land dat hij als jongetje verliet en staat open voor nieuwe ervaringen. Hij beschouwt zichzelf als een materialistisch mens. Hij verkoopt tweedehands auto’s. Zes dagen in de week. En op de zevende speelt hij bij de plaatselijke toneelvereniging. Want toneel heeft hem leren denken, is zijn overtuiging.
Ronika kwam als beeldend kunstenares vanwege de liefde naar Drenthe. Maar de liefde verdween en daarmee ook haar verbeelding. Nu heeft ze zich verschanst in wat ze haar kennis van het leven noemt; maar die kennis is getekend door teleurstelling. Alleen wat haar vertrouwd is, is voor haar veilig. Haar studenten aan de kunstacademie leert ze dat ze dromen nodig hebben om de werkelijkheid te verdragen. Misschien delen beiden een verlangen naar wat het leven hun (nog) niet gegeven heeft, maar hun ontmoeting maakt duidelijk dat ze weinig gemeenschappelijks hebben, behalve het gegeven dat ze allebei import-Drenten zijn en single. Even lijkt hun ontmoeting tot meer dan een vluchtige kennismaking te leiden, ze laten er zelfs een paar treinen voor passeren. Maar uiteindelijk deinst ze toch terug en beëindigt tamelijk abrupt het gesprek.
Assen blues is een tekst van Rob de Graaf met treffende observaties en bespiegelingen. In de sobere regie van Johan Doesburg overtuigt Çifteci als de levenslustige Mehmet die toenadering zoekt en meer in zijn mars heeft dan alleen autoverkopen. Siegertsz maakt van de terughoudende Ronika een wat al te stuurse gesprekspartner. En bij een ontmoeting kan de bereidheid niet al te veel van één kant komen.
Foto: Kurt Van der Elst
