Zou het een probleem zijn als je naar een voorstelling gaat die een mashup zegt te zijn van programma’s als Holland’s Got Talent, Expeditie Robinson en de 1-2-3-show en je hebt geen van deze programma’s ooit gezien? Aan mij zijn al die programma’s altijd voorbijgegaan, maar hele volksstammen schijnen voor die shows aan de buis gekluisterd te hebben gezeten. Een combinatie ervan moet wel een spectaculaire show opleveren. Zou je denken. (meer…)
Een ijzersterke eerste scène: tijdens de onthulling van Het Kunstwerk in het Park wordt door de newspeak in de toespraken van de wethouder, de sponsor en de PR-juffrouw het hedendaagse kunstbeleid te kakken gezet (‘Laat de Markt werken!’). Het verschil met de taal van de jongeren (aso’s) op wier hangplek Het Kunstwerk is neergezet kon niet groter zijn.
Hoe zwijgzaam en introvert Het Kunstwerk daar ook staat te wezen, het doet iets met de parkgebruikers. Aanvoerder, adhd’er en autochtoon Mo (prachtig neergezet door Dionisio Matias) vindt het een inbreuk op ‘zijn’ plek. Zijn vriendin en dansmajorette Nita zit er niet mee. Gabber en zombie Wessel (angstaanjagend goed gespeeld door Felix Schellekens) heeft er zo zijn eigen relatie mee. En Destiny (Lottie de Bruijn) heeft het veel te druk met het op zoek zijn naar aansluiting en een vriendje.
Maar er zijn nog meer figuren in Het Park: de onvermijdelijke joggers, het hondenuitlaatgilde, de straatcoach Steve, een rokende moeder achter een kinderwagen, en hippe meiden die met Het Kunstwerk op de achtergrond selfies maken. Ene ‘Karin’ van Stichting Knip & Plak Werk doet nog een poging om Het Kunstwerk te duiden en interviewt de kunstenaar die weigert het woord ‘mooi’ in zijn mond te nemen, maar verder moeilijk zijn beweegredenen duidelijk kan maken. Wel dat het iets moet doen met mensen. Maar hoe dan, wat dan en waarom? ‘Ja, euh, dat weet ik niet, wat is je volgende vraag?’
Er waren nóg meer mensen te zien. Op locatie in het het Lumièrepark in Almere ziet het publiek op de achtergrond mensen wandelen en de Almeerse jeugd op brommertjes voorbijgaan. Ook fietste er een argeloze meneer met een twee fietstassen zo dicht voorbij dat het lange tijd niet duidelijk was of hij erbij hoorde of niet. Wat aanvankelijk een lege, anonieme plek leek die wel wat bezienswaardigheid kon gebruiken, blijkt voor veel gebruikers een emotionele stek, hun eigen park en een vertrouwd decor.
Met Aso laat de nieuwe artistiek leider van BonteHond, René Geerlings, zijn visitekaartje achter. Aso is niet alleen jong, speels, brutaal, en met het hart op de juiste plaats. Het is ook een bij uitstek professionele voorstelling met topacteurs, perfect geluid, choreografie, en met rekwisieten die even doordacht als vanzelfsprekend zijn.
Foto: Kamerich & Budwilowitz