Ashtonia staat er op het polsbandje dat iedereen om krijgt bij binnenkomst. En zo worden we voor een avond inwoners van het fantasieland van The Ashton Brothers. Die vermaken deze zomer voor de tweede keer hun onderdanen in een circustent in de tuin van Slot Zeist. De regering van Ashtonia, Pim Muda, Joost Spijkers en Friso van Vemde Oudejans, schudt haar onderdanen bij de ingang persoonlijk de hand, ter verwelkoming.

Ashtonia is een ‘totaal avondje uit’, met vooraf (inbegrepen bij de best pittige entreeprijs) een eenvoudige doch voedzame maaltijd, af te halen bij een van de foodtrucks. Het ‘opwarmvermaak’ op het terrein bestaat uit jongleurs, vreemde snoeshanen met buitenissige instrumenten, goochelaars, een waarzegster, sneldichters en een vrouw met een gedresseerde kip. Helemaal de surrealistische sfeer zoals we die al van vele theatervoorstellingen van The Ashtons kennen.

Maar het spektakel gaat natuurlijk pas echt los in de circustent zelf, tijdens de ruim anderhalf uur show. Cirque du Soleil, ja, daar heeft het iets van weg, maar dan komischer, rauwer en minder gelikt. De tent is een plek waar de drie mannen helemaal in hun element zijn, omdat hun voorstellingen altijd al heel veel ingrediënten van circus in zich hadden. Ze grijpen in Ashtonia 2018 volop terug op de slapstick, de typetjes, de acrobatiek, clownerie en muziek waarin ze al jaren uitblinken. De circustent maakt het allemaal nog sfeervoller.

Zo’n groot podium, met het publiek er aan drie kanten omheen, bespeel je niet een hele avond met z’n drieën, hebben ze terecht gedacht. Dus is er een flink blik aan gasten opengetrokken: een jazzband uit New Orleans (Tuba Skinny), een aantal ondersteunende acteurs en komieken, de trapezeartiest Saphia Loizeau en een evenwichtskunstenaar uit Duitsland. Deze Tobias Baesch voert, voortdurend getreiterd en uitgedaagd door vier chagrijnige killerclowns, adembenemende toeren uit op een stapel cilinders, houten blokken en plankjes.

Maar de lach en de ontroering worden natuurlijk gehaald door The Ashtons zelf. De lach rolt gedurende de avond veel en hard door de tent. Muda is de dompteur in een krankzinnige hondenact, met vier mannen als losgeslagen honden. Spijkers doet een pas de deux met een oud en schijnbaar dement vrouwspersoon. Van Vemde klimt aan zijn gebit een ladder op en hakt als goochelaar met een mes in het hoofd van een man uit het publiek in wiens oor hij een doekje heeft weggegoocheld. Voor de platte lach is er onder meer de act met de man die door de drie Ashtons wordt gedwongen keiharde scheten in de microfoon te laten. Moet kunnen. In Ashtonia is voor elk wat wils.

De muzikale rustpunten in het moordende tempo zijn voornamelijk succesnummers uit hun theaterverleden. Spijkers neemt met zijn prachtstem het meeste voor zijn rekening. Hoogtepunt daarin is een variatie op de Derwishdans – vele minuten lang in hoog tempo ronddraaien op dezelfde plek – terwijl hij loepzuiver blijft zingen en zijn hoepelrok brandend om hem heen zwiert.

Wie na de knallende finale nog zin heeft in een toetje, krijgt tijdens de na-borrel nog een Tuba Skinny – concertje.

Foto: Floris Heuer