Michela Filzi ligt stilletjes onder een enorme, levenloze arm, wit en sterk, als in de barokke beeldhouwwerken. Als ze begint te bewegen, beweegt de arm mee, buigend bij de scharniergewrichten, slapjes door de zwaartekracht. Al snel komen er een tweede, derde en vierde danser bij. Met aandacht brengen ze de arm in verschillende posities, wervelen ermee over het podium, of strekken hem plechtig uit als die van God in het fresco De schepping van Michelangelo. De titel arm dances van choreograaf Niels Weijer dekt de lading. 

Een vrij onhandig gevaarte ontwierp Sven Tillmann met die arm ter grootte van ten minste drie mensen. De zwaartekracht heeft er zo zijn eigen ideeën over en het viertal werkt in opperste concentratie aan het ronddragen ervan. Met uitgestreken gezichten geven ze de sculptuur de belangrijkste rol, kijken goed naar de beweging ervan en echoën de gevonden houding in hun eigen lichaam. 

Op de beste momenten heeft het tafereel de hypnotiserende kwaliteit van een oude Windows screensaver: als het viertal samenwerkt om de arm als enige focuspunt over het podium te doen wervelen, verdwijnen ze zelf naar de achtergrond en ga je op in de geruststellende beweging van het grote witte gevaarte. Als je eruit opschrikt, blijkt er meer tijd voorbij te zijn gegaan dan je lief is. 

Choreograaf (en een van de dansers) Niels Weijer bracht opzettelijk geen verhaallijn, spanningsboog of waanzinnige acrobatiek in om je aandacht op deze openluchtdans te houden. Het enige wat je te doen staat, is de dansers volgen in hun interesse voor het wel en wee van de arm. Soms omhelzen ze een biceps, dan weer laten ze zich neerdrukken door een wijsvinger, of nemen ze wat afstand en kijken ze even bewonderend naar de gebogen of gestrekte positie waarin ze hem hebben gebracht. 

Het heeft iets geruststellends, die zorgzaamheid en professionele interesse van de dansers. Kijkend naar de langzame, geconcentreerde bewegingen, tikt de tijd aardig weg. Echt interessant wil het echter niet worden; zoveel verschillende bewegingen kan één enkele arm niet maken en het ding is net wat groot om lekker mee samen te werken. De keus lijkt te zijn tussen het gevaarte optillen of je erdoor laten neerdrukken. Dan ben je na een half uur wel uitgekeken.

Foto: Aaron Williams