En terwijl het geluid van de bommen en sirenes wegsterft, betreedt de nieuwe koning het podium. Twijfelend, ongemakkelijk met het fotogeflits en het gejoel van de mensenmassa. Zijn adviseur fluistert hem krachtige woorden in. ‘Ik zal proberen een goede koning te zijn,’ zegt hij. Of dat hem lukt, dat is de vraag in Toneelschuurproductie Antigone, in regie van Michiel de Regt.

De gierenkoppen op haar schouders liegen er niet om: deze vrouw zal het lijk niet met rust laten. Op naaldhakken en in latex jurk overwint actrice Alejandra Theus haar sluimerende imago van ietwat klunzig buurmeisje overtuigend: hier staat Antigone, een vrouw die voor niets en niemand zal wijken om haar broer Polyneikes begraven te krijgen. Haar broer, die door haar aanstaande schoonvader Kreon (Bart Klever) op het slagveld is achtergelaten na de belegering van Thebe. Kreon heeft, als een westerse Khadaffi, de doodstraf uitgeroepen voor ieder die een van de overleden tegenstanders durft te begraven.

Dat geldt dus ook voor Antigone. Zij accepteert dat, omdat ze niet kan leven met het idee van het wegrottende lichaam van haar broer. Hemon (Maarten Heijmans), haar aanstaande, en Kreon proberen haar op andere gedachten te brengen maar ze is vastberaden. Kreon, overtuigd dat een goede leider het volk de kans moet geven om te vereren en te veroordelen, ziet geen andere optie dan haar op te sluiten – waarna niet alleen zij maar ook zijn zoon Hemon zelfmoord pleegt. 

Antigone is een voorstelling van grootse gebaren. Indringende sfeergeluiden, indrukwekkende muziek en grote thema’s. Een imposant bewegend decor van semi-transparante plastic lamellen die de speelvloer eerst schoon lijken te vegen, maar later toch het hele zootje vies en rommelig blijken te maken. Bovendien is de muziek bijzonder, live uitgevoerd door Phil Mills op gitaar en midi, en ondersteund door de drie acteurs met zang en gitaar. Het levert sterke Springsteen-achtige arrangementen op: met dreigende sferen, krachtige akkoorden en passende teksten. Soms werkt de concertopzet ondersteunend, bijvoorbeeld in het liefdesliedje dat Hemon voor Antigone speelt. Maar soms ook is het wat te lang te vervreemdend, zoals in de scène waarin Antigone bas speelt bij de superster-act van Kreon, terwijl ze eigenlijk woest op hem is.

De grootse gebaren zijn tegelijkertijd de kracht en de zwakte van deze voorstelling. Het is bewonderenswaardig wat voor arsenaal aan middelen De Regt durft in te zetten voor deze eigenlijk maar kleine voorstelling. Maar het maakt het ook wel moeilijk om met de personages mee te leven: als Theus meteen na de knallende openingsscène vol licht en geluid en beweging de verscheurdheid van Antigone probeert over te brengen, komt dit nog niet bij de toeschouwer binnen. Bart Klever is juist al te genuanceerd als de koning die tegen zijn wil op de troon is gekomen, wat de schijn van ongerichtheid wekt. Pas aan het einde, vanaf het punt dat Hemon in wanhoop om zich heen slaat, ontstaat er ontroering. Daarvoor is het vooral mooie plaatjes kijken en luisteren.

(foto: Sanne Peper)