Chris Kondek is videokunstenaar en al jarenlang pionier als het gaat om de integratie van media en performance. In de tamelijk chaotische performance Anonymous P. verzamelen hackers live informatie en gaat Kondek samen met dramaturg Christiane Kühl de strijd aan met ons recht op anonimiteit.
De Amerikaan Kondek was jarenlang lid van The Wooster Group en werkte met kunstenaars als Laurie Anderson en Meg Stuart. Hij woont en werkt inmiddels al jarenlang in Berlijn. Een aantal van zijn projecten waren in het verleden te zien in de Rotterdamse Schouwburg. Anonymous P., een coproductie met onder andere Festspiele Zürich en het Frankfurtse Mousonturm, staat deze week in het Amsterdamse Frascati in het kader van de programmaspecial The End of Privacy (House on Fire).
We loggen voor aanvang in op de app en krijgen een nieuwe identiteit met een QR-code. Als we de zaal inwandelen wordt duidelijk wat de bedoeling is: met de code kunnen toeschouwers elkaar scannen en aan de hand van een reeks vragen wordt ons nieuwe profiel door de ander gemaakt. Gaat deze persoon om met criminelen? Heeft hij of zij problemen met de belastingdienst? Is hij of zij politiek actief? De informatie gaat ter plekke naar een databank.
Voor de gelegenheid is de zaal van Frascati 1 omgebouwd. De hackers, enkele in theatrale outfits gekleed, en een muzikant huizen op een centraal verhoogd plateau. Daaromheen kent de performance enkele losse set-ups. In sommige hoeken staat een projectiescherm, op tafels liggen props die gebruikt worden in de voorstellingsbeelden. Het grote verhaal is opgehangen aan Prometheus: de god die het vuur aan de mens gaf en daarmee de weg naar de technische beschaving opende. Ook het jonge gezelschap Urland putte onlangs uit dat gegeven in Explorer/Prometheus ontketend.
Een drietal performers, waaronder Kondek en Kühl zelf, leiden ons door de zeer fragmentarische performance, die zich steeds opnieuw op een andere plek in de ruimte afspeelt. Monologen, bestaande filmpjes (onder andere van een speech van Steve Jobs en Angela Merkel), live gestreamde opnames en lectures wisselen elkaar af. Zo komen we te weten dat in de nieuwste lantarenpalen apps zijn geïnstalleerd, die de informatie verzamelen van elke vierkante centimeter in de stad. Een openbaring, Amsterdam heeft er al 7500.
Anonymous P. is een rommelige voorstelling, functioneel chaotisch misschien. De acteerprestaties van de performers blijven wat achter, niet iedereen is goed te verstaan. Kühl brengt evengoed een persoonlijk familieverhaal in, dat er toe doet. Intussen hebben de hackers onze gegevens verzameld en zo kan het zijn dat gaandeweg de voorstelling jouw foto voorbij komt of een foto van iemand die je kent maar die niet in de zaal aanwezig is. Bizar, maar ook niet echt schokkend gek genoeg. Anoniem zijn we niet: de makers weten zelfs menig pikant detail te vermelden over sommige ‘publieksleden’. Het blijft netjes en in die zin is Anonomous P. veilig. Maar in het echt zijn we zo veilig dus niet. Krijgen we ooit zelf weer grip op die ontwikkeling, kunnen we ooit nog verdwijnen in de anonimiteit? Anonomous P. roept zeer relevante vragen op. Scary is het wel.
