In Annihilation onderzoekt Aleksej Ovsiannikov, afstuderend aan de AHK Mime, het gegeven afwezigheid. Hij haalt daartoe al zijn vaardigheden uit de stal. In drie zeer uiteenlopende scènes zet hij een wonderlijke performance neer in samenwerking met geluidsexpert Hessel Hilgersom.

Rechtsvoor op de set staat een piano, links achter een enorme berg houten, zwarte stoelen. Het knap in elkaar geregen kunstwerk toornt boven alles uit. In traag tempo vallen enkele druppels water uit het grid in een emmer naast de piano. Achter in een hoek ligt een man op de vloer, hij begint te spreken via een microfoon. In ritmische, poëtische zinnen schept hij een wereld die hem steeds verder doet afdrijven van de bodem waarop hij ligt – hoger en hoger zweeft hij boven ons.

Lang luisteren we naar de man. Totdat onverwacht iemand op het toneel verschijnt en de microfoon ophijst tot het ventilatiesysteem, dat we nu versterkt horen. Intussen krabbelt de man op. Hij beweegt zich naar de stapel stoelen, die met veel lawaai omvalt als er een stoel wordt uitgerukt. Dan nestelt de man zich achter de piano, waar hij Vocalise speelt, een werk dat Sergei Rachmaninoff aanvankelijk creëerde voor de stem.

Deze tweede scene valt wat uit de toon bij het overige materiaal. Al vertelt de keuze wel iets over Ovsiannikovs achtergrond. Voor zijn opleiding aan de AHK Mime studeerde Ovsiannikov aan de kleinkunstacademie van Selma Susanna. Overigens ontving hij ook een Gouden Kalf-nominatie voor zijn rol in het televisiedrama Free Fight van Sven Bresser (OneNightStand film).

De noten van Rachmaninoff gaan over in geïmproviseerde, rauwe klanken, als de technicus (Hessel Hilgersom) opnieuw verschijnt. Langzaam deconstrueert hij de stoel waarop Ovsiannikov zit. Eerst haalt hij met zijn schroevendraaier de spijlen los, even later ook de poten. Balancerend op één poot ontstaat de meest komische scène in deze toch stemmige performance. Wanneer de man eenmaal op de grond belandt, zijn we getuigen van een fysiek spel, waarin het lichaam eindelijk centraal staat. Lang duurt dat niet, al snel verdwijnt het lichaam in de hopen stoelen, die zich na de val hebben verspreid door de ruimte.

Langzaam dimt het licht en zwelt de soundscape aan. Een doordringend geluid neemt bezit van de ruimte tot de stilte terugkeert en de constante van de vallende waterdruppels overblijft. Het is de subtiele geluidscompositie, die als verbindende factor al het materiaal aan elkaar rijgt en diepte geeft aan een wereld waarin zichtbaar geworsteld wordt.

Verschijnen en verdwijnen; het is een voortdurende transformatie in groot en klein verband, fysiek en mentaal. In Annihilation (vernietiging) hebben Ovsiannikov en Hilgersom de existentiële weemoedigheid van dat gegeven vormgegeven. In dit coronajaar afstuderen, dat is ook wel een soort van verdwijnen. In die zin symboliseert dit boeiende werk wellicht het gevoel van een afstuderende generatie kunstenaars.

Foto: Elliot Dehaspe