In de Tuinzaal van de Brakke Grond staan vijf tafeltjes op ruime afstand van elkaar, er brandt een kaarslampje, op het glanzend houten tafelblad ligt een stapeltje papier. Aan weerskanten twee stoelen. In deze entourage, of eerder installatie, speelt Andi zich af van de Vlaamse Mirthe Desmeth (1997), afgestudeerd aan de Toneelacademie Maastricht en ze volgde een opleiding tot dramatherapeut. Onderdeel van de installatie is dat twee bezoekers, die elkaar in principe niet kennen, tegenover elkaar gaan zitten.
De bezoekers vormen elkaars spiegelbeeld. De vellen papier zijn zo bedrukt dat beide partijen ze kunnen lezen. Aanvankelijk gebeurt het lezen en omslaan van de vellen papier in stilte, pas geleidelijk ontstaat er verandering. Onderaan de bladzijden staat de tekst van Desmeth, een poëtisch verhaal over ene Andi, een personage dat slechts in de verbeelding bestaat en natuurlijk in woorden. Andi kan zweven door de lucht, hij of zij kan opeens naast je te voorschijn komen, is ongrijpbaar als een schim en tegelijk heel concreet. Desmeth geeft Andi geen nadrukkelijk contouren, eerder is dit personage als een fluïde aanwezigheid.
Waartoe de bezoeker of deelnemer aan de installatie wordt verlokt en verleid, is om op de man of vrouw tegenover je deze ongrijpbare gestalte van Andi te projecteren. Soms kijk je even op, en als de ander dan de oogleden heeft neergeslagen, kijk je weer naar het vel papier. Soms is er oogcontact, dat kan ook. Dat is trouwens een van de woorden uit de tekst, ‘oogcontact’. De tekst zit vol poëtische passages en ook paradoxale mededelingen, zodat je elke keer als je denkt greep op Andi te krijgen weer beseft dat dat niet mogelijk is.
De installatie ontleent zijn bijzondere betekenis aan de innige stilte en de toevallige verbondenheid van de beide deelnemers, het is vluchtig en duurt twintig minuten, en toch is er een grote mate van gedeeld samenzijn: je leest dezelfde woorden en je bevindt je in elkaars nabijheid. Soms slaat de een het vel papier om, soms de ander. Dat ritselen heeft iets sereens, de hand die het blad papier omslaat eveneens. Soms wacht je op de ander, of neem je zelf het initiatief. Dat is juist zo bijzonder, dit aarzelende samenspel.
Andi is onderdeel van het Shakespeare is Dead-festival dat aandacht besteedt aan nieuwe theaterteksten. Het verrassende is dat deze tekst eigenlijk breekt met elke toneelconventie: er is geen acteur die hem hardop voordraagt, er is geen spel, geen dramaturgie of regie. En toch is de regie er op bepaalde manier wél: het is de schrijver zelf die met haar woorden een intieme regie en mise-en-scène oproept. Het prachtige en zelfs ontroerende slot van Andi geef ik niet prijs, dat is aan de bezoeker. Wees ervan overtuigd dat de toegewijde stilte van deze installatie, opgeroepen in woorden en zinnen, nog lang in je hart blijft nagloeien.
