Een man staat aan de deur, aarzelend. Er klinkt het geluid van voortrazende treinen. Zijn hoofd beweegt ritmisch op het geluid, maar zijn bewegingen zijn gefragmenteerd, schoksgewijs. Dan draait hij zich om naar een vrouw die achter hem op een stoel zit. Hij maakt een toenadering door zijn gezicht centimeter voor centimeter naar haar gezicht te bewegen, dan schrikt hij terug. En nog eens nadert hij haar. Maar nu dichterbij.

Tederheid en aarzeling, terughoudendheid en verlangen spreken uit dit beeld. Het interieur is niet meer dan een houten wand, simpel van constructie. De geluiden herhalen zich eindeloos, hallucinerend en minimalistisch tegelijk. Het zijn prachtige beelden uit de Julidans-voorstelling Anatomia Publica door de Frans-Catalaanse choreograaf Tomeo Vergés en zijn gezelschap Cie Man Drake, opgericht in 1992.

De vrouw leest een krant, schrikt terug bij elke aanraking door de man. Vergés liet zich inspireren door een waargebeurd verhaal uit zijn familie. Zijn grootvader keerde terug van het front uit de Eerste Wereldoorlog en ontdekte bij thuiskomst dat zijn vrouw hertrouwd was. Deze driehoeksverhouding legt de verhoudingen tussen vrouw, man en nieuwe man bloot. Het is wel zaak van deze voorstelling het achterliggende verhaal te kennen, dat geeft extra dimensie.

Op de bezwerende klanken van componist Thomas Fernier, een sound space zoals het heet, danst het echtpaar in toonbeelden van kwetsbare liefde. Zij weet van de tweede man in haar leven, hij nog niet. Dat maakt het spannend. Ze verstrengelen, zoeken intimiteit. Maar zoals Sandrine Maisonneuve haar personage danst en vertolkt, ervaar je als toeschouwer schitterend die dubbelzinnigheid van haar liefde. Ze krimpt ineen, glijdt weg, geeft toch weer toe aan de omhelzing. Alles gebeurt onophoudelijk in die flitsende fragmenten waarin Vergés de bewegingstaal opsplitst.

Opeens begint de deurknop te bewegen en gaat de deur stukje bij beetje open. De nieuwe man dient zich aan. Het trio van dansers is compleet met Julien Lacroix en Sébastien Laurent. De felrode jurk van Maisonneuve is zowel uitdagend als uitnodigend. Ze vraagt van de een om liefde en weigert die van de ander. Maar met haar eerste man, de frontsoldaat, heeft ze een verleden. Dat uit zich in klanken, flitsen van herinnering, stille momenten van elkaar aankijken.

Het is Vergés’ stijl om handelingen vele minutenlang te herhalen, bijvoorbeeld het openen en sluiten van de deur, het ophangen van een jasje aan een haak (ophangen, terugnemen, opnieuw ophangen, terugnemen enzovoort) en dan de vertwijfeling van de vrouw: naar de ene man kijken, naar de andere gaan.

Alles is herhaling met minimale verschuivingen, een soort minimal music maar dan vertaald als dans. De muziek is overweldigend hard, dan weer fluisterzacht. Aan het slot verandert er veel. Er klinken filmische muziek en dialogen. De vertwijfeling van de vrouw is groot. Ze eindigt op de grond, zwaaiend met haar benen en armen, alsof ze niet weet waarheen ze moet gaan.

Vergés’ choreografie munt uit door een nerveus, duizelingwekkend, meeslepend en soms ook monotoon patroon. Zoals zijn personages bewegen lijken ze op tekeningen uit een stripverhaal. Ik werd er enorm door geboeid, zeker als je eenmaal via het waargebeurde verhaal de sleutel tot Anatomia Publica hebt gevonden. Misschien is de driehoeksverhouding in de liefde wel de meest uitgebeelde kunstvorm, in film, in romans, zelfs ook in dans. Maar zoals Vergés en zijn dansers het uitdrukken is uniek: de herhaling met kleine verschuivingen is subtiel, poëtisch en door de vaak keihard gebrachte muziek ook overweldigend. Het is terecht anatomisch wat Cie Man Drake laat zien: de anatomie van een ingewikkelde liefde.

Foto: Axel Perez