Jezelf afficheren als onconventioneel is vragen om moeilijkheden. Iedereen kent wel zo iemand, die met een dubieus lachje beweert dat hij eigenlijk heel ‘gek’ is, waarop steevast een futiele anekdote volgt om die bewering te staven. In deze voorstelling wordt gebroken met een conventie: hoewel aangekondigd, doet geen van beide dansers een striptease, in feite wordt er in deze voorstelling vaker een kledingstuk aan- dan uitgedaan. 

In de Korzo Studio bevindt zich tegenover het publiek een metershoge deur, en in die deuropening begint de voorstelling. Ian Yves Ancheta staat frontaal naar de zaal, beide benen stevig op de vloer, en hij onttrekt Iannes Bruylant, die achter hem op een fauteuil zit, aan het oog. Alleen Bruylants geschoeide voeten zijn prominent zichtbaar aan weerszijden van de voeten van Ancheta. Een vermakelijke scène ontstaat als de vier voeten een speelse choreografie uitvoeren. Na deze ouverture wordt de deur gesloten en verplaatst de handeling zich naar de zwarte speelvloer, terwijl tegen de achterwand abstracte, bewegende vloeistof-projecties zichtbaar worden.

Twee huiselijke objecten spelen een belangrijke rol: de voornoemde fauteuil en daarnaast een staande kapstok die we in de openingsscène ook konden ontwaren. De dansers voeren simultaan duetten met deze meubelstukken uit; juist deze niet-menselijke danspartners blijken de helpers te worden die nodig zijn om de dansers van hun eerste kledingstukken te ontdoen. Daarna volgt een eerste voluit gedanste scène, een lyrisch duet, je zou het romantisch kunnen noemen. De vloeistofprojecties en het jazzy muzikale idioom wijzen ook in deze richting: dit duet lijkt het begin van hun relatie samen te markeren.

Verschillende andere scènes passeren de revue, tussen gespeeld en gedanst in. Een stoet van verwijzingen en citaten komt voorbij (die na de voorstelling op de achterwand als credits geprojecteerd ook benoemd worden). In een van de scènes trekken de dansers alsmaar herhaald vesten aan en weer uit, misschien is dit ook een verwijzing, naar Jerôme Bels Shirtology. Maar elke zweem van sensualiteit tussen de spelers en het publiek lijkt zorgvuldig te worden vermeden: er is enige mate van strip maar een totaal gebrek aan tease. In de slotscène daarentegen, dollen de twee dansers uitbundig met elkaar en als zij niet door de hoge deur afgelopen waren, maar op toneel waren gebleven, hadden ze elkaar ontkleed, want daar waren ze al mee begonnen.

We zijn getuige geweest van een relatie tussen twee mannen, maar wat ze over hun relatie aan ons kwijt willen, blijft vaag. Soms lijken ze hun vriendschap te vieren, dan weer is er sprake van een kritische blik, misschien speelt angst een rol (een van de op tape afgespeelde teksten lijkt daarop te doelen), en rolmodellen uit met name de cinema zijn duidelijk aanwezig in de vormgeving van deze relatie.

Maar deze voorstelling slaagt er niet in een urgente gedachte of dwingende positionering van deze relatie in een bredere context over te brengen. Het materiaal blijft beperkt tot een bouquet leuke invallen, aanzetten tussen spel en dans in, doorspekt met een scala aan citaten en, hoe sympathiek ook, meer dan dat vermag deze voorstelling niet aan te richten. Een middag koffiedrinken met deze mannen zou misschien meer opgeleverd hebben dan deze voorstelling die weinig lijkt te onthullen, van de dansers noch van hun relatie.

Foto: Malene Olsen Photography