In korte tijd kwamen de twee populairste Amerikaanse comedians van dit moment naar Nederland. Na het optreden van Louis C.K. in Ziggo Dome twee weken geleden, stond deze week Amy Schumer in de Heineken Music Hall. Schumer, bekend van haar televisieshow Inside Amy Schumer en de film Trainwreck, speelde een technisch goede show, die inhoudelijk erg teleurstelde.

De Heineken Music Hall is ongeveer twee keer zo groot als Carré, en daarmee best een grote zaal voor een stand-up comedian. Maar tijdens Schumers optreden is daar weinig van te merken. Dat komt niet alleen door het slimme lichtplan, waarmee de grote hal omgetoverd wordt tot een sfeervolle comedyclub, maar ook door Schumers performance.

Schumer is erg goed in het scheppen van een intieme sfeer. Ze lijkt ons vanaf minuut één persoonlijk aan te spreken, vertelt losjes over haar verblijf in Amsterdam, en creëert aan het eind van de avond nog een intiem onderonsje waarbij ze haar schoenen uittrekt en zittend op het podium nog een beetje kletst met de zaal.

Op Schumers performance is technisch sowieso niet veel aan te merken: ze voelt haar publiek haarscherp aan, heeft een sterke timing en bouwt haar grappen mooi op. Haar materiaal laat echter wel te wensen over. Soms lijkt dit gewoonweg een kwestie van gebrekkige inspiratie. Bijvoorbeeld wanneer ze vertelt over haar toeristische bezoekjes aan Amsterdam: veel verder dan een lofzang op wiet en een relaas over scheten laten in het Anne Frank Huis komt ze niet.

Wel speelt Schumer op een slimme manier met haar imago van de vrouw die in Hollywood nooit helemaal geaccepteerd zal worden omdat ze te dik is. Daar schaamt ze zich absoluut niet voor en dat is dan ook haar handelsmerk: ze presenteert zich als zelfverzekerde, feministische comedian die openhartig vertelt over de imperfecties van haar eigen lichaam en die veel vooroordelen over gender en vrouwelijke seksualiteit onderuithaalt. Dat vrouwen niet van seks zouden houden bijvoorbeeld, of dat alleen mannen trots zouden mogen zijn op hun seksualiteit.

Deze feministische agenda is tegelijkertijd Schumers kracht en haar zwakte. Haar kracht, omdat ze vaak terechte kritiek levert, die ze ook nog eens bijzonder grappig weet te brengen. Haar zwakte, omdat Schumers feminisme veelal beperkt blijft tot het schaamteloos vertellen over de geur van haar vagina. Haar bedoeling is om hiermee het taboe op vrouwelijke seksualiteit te doorbreken, maar het roept ook de vraag of dit nou het meest belangwekkende onderwerp is om als feminist je pijlen op te richten. Bovendien presenteert Schumer deze grappen als radicaal en grensoverschrijdend, wat ze – in elk geval binnen een Nederlandse context – nauwelijks nog zijn.

Foto: Mary Ellen Matthews