‘Goedenavond, mijn naam is Camilla!’ De stem van actrice Nora Ramakers schalt door de Parade-schuur bij aanvang van de solovoorstelling Note on Immortality. Daar middenin staat ze met een brede glimlach en een been op een verhoogd decorstuk haar publiek op te wachten. Het zou een Parade-maagd bijna geruststellen, ware het niet dat het ongemak er na enige minuten flink vanaf druipt. (meer…)
De ultrakorte voorstelling (20 minuten) Amorra weet in de Cinerama-tent behoorlijk claustrofobische beelden op te roepen: we kijken naar een reusachtig scherm waarop videobeelden een surrealistische wereld te voorschijn roepen.
Het is het party-eiland Amorra waar een komeet op afraast. Een jongen springt van een klif af en verdwijnt in een beklemmende onderwaterwereld onder de oceaangolven. Met behulp van explosieve visuals en een indringend sounddesign worden zijn angsten navoelbaar. Hij herinnert zich niet wat er allemaal plaatsvond, wel dat een jongeman op een scooter hem meenam.
Amorra is gemaakt door Harm Duco Schut (tekst en spel) en Anouk van Kalmthout (visuals). De eerste is verbonden aan Toneelghroep Amsterdam, de tweede aan Nationale Opera & Ballet en de Volkskrant. De soundtrack is van Nicholas Robert Thayer, de foto-animaties van Jeroen Hoogaars.
Amorra combineert high-tech design met spel; pas aan het slot komt acteur Schut op, terwijl achter hem de claustrofobische schrikbeelden steeds heftiger vormen aannemen. Aan de ene kant is het fascinerend wat de beelden vermogen, aan de andere kant vervreemdt de overdaad ervan ons ook tot identificatie. Gelukkig overheerst de beklemming, en dat maakt heel veel goed.
Foto: Neeltje de Vries