De dividivi is de nationale boom van Aruba. Hij vormt zich naar de omstandigheden: de passaatwind boetseert hem in grillige vormen waar hij alleen maar mooier van wordt. En hij gaf zijn naam aan een blazerstrio van drie vrouwen dat op De Parade kinderen vanaf vier jaar klanken laten horen die ze waarschijnlijk nog nooit hebben gehoord.

De deur van het Paradetheater gaat open. Enter the three witches, in dit geval spelend op basklarinet, althobo en fluit. Onder hun punthoeden en zwarte gewaden vol spinnen, insecten en andere heksenattributen zitten Ilse Eijsink, Paloma de Beer en Rieneke Brink, samen Dividivi3. Ze komen op met een soort tekenfilmmuziekje dat de sfeer bepaalt en de zaal laat wennen aan het geluid. Op het podium staat een forse ketel (ik heb nooit begrepen waarom heksen hun toverdranken altijd met honderd liter tegelijk maken) voor een achterdoek met een mooi geschilderde boom die een oogje in het zeil houdt.

De drie vrouwen maken prettige muziek. De stukken door de eeuwen heen arrangeren ze vaak zelf voor hun originele bezetting. Bach zal nooit gedacht hebben dat zijn muziek eeuwen na zijn dood zou dienen als processiemuziek voor rond een heksenketel, maar die blijkt ook daar heel geschikt voor.

Als heksen heksen… is een voorstelling met alleen muziek. Best een originele keus voor De Parade. Niet alles wat Dividivi3 probeert te vertellen is meteen duidelijk. De musici zonder tekst moeten ook hun instrumenten nog vasthouden, wat de gestiek sterk beperkt, maar toch maken ze contact met het publiek. En het idee komt over: heks verandert in prinses en weer terug. Als heksen heksen… is een leuke introductie in een niet voor de hand liggende vorm van klassieke muziek.