Er is niet aan te ontkomen: ieder jaar worden rond de Kerstdagen de Home Alone-films opnieuw uitgezonden. Nu is er bovendien een familievoorstelling: Alone@Home. Schrijvers Lucas de Waard en Daan Windhorst voegen weliswaar nieuwe elementen aan het verhaal van de eerste film toe, maar durven daar te weinig mee te doen. Het resulteert in een risicoloze familievoorstelling die vooral wil vermaken.

Het begin is sterk. Hier geen traditioneel gezin als de McCallisters, maar het samengestelde gezin van cruiseschipentertainers Jilles en Nasia. Gaat in de film de pestende broer van Kevin met de rest van de familie mee naar Parijs, in Alone@Home blijft Puk thuis achter met Jip. Puk (mooi gespeeld door Merel Pauw) is een jongensachtig meisje, dat Stars Wars speelt en oude videobanden kijkt in de kelder. Jip (al even sterk gespeeld door Soumaya Ahouaoui) doet vooral heel stoer en is erg goed in pesten.

In deze verhaallijn zitten niet alleen de meest realistische personages, zij krijgen ook de twee beste liedjes uit de voorstelling. Vrijwel alle subtiliteit gaat echter overboord als Venessa (lekker vilein gespeeld door Femke Arnouts) en de goedaardige sul Fokko (Martijn Fischer) arriveren. Van het ene op het andere moment gaan Puk en Jip samenwerken om de slechteriken buiten te houden, met na de pauze vooral slapstick als gevolg. Natuurlijk loopt het allemaal goed af, en als buurman Gerben (tevens Gerüaschmacher Eddie B. Wahr) letterlijk met de deur in huis is gevallen, wordt voor de zekerheid nog ‘Eind goed, al goed’ gezongen.

Martijn Fischer speelt zowel Fokko als Jilles met een dikke knipoog naar zijn hoofdrol in de Hazes-musical Hij gelooft in mij. Mooi is dat daarnaast voor jonge acteurs is gekozen. Ietwat pijnlijk is echter dat regisseur Madeleine Matzer Pauw, Arnouts en Ahouaoui tekort doet door hen in een rol te drukken die vergelijkbaar is met rollen die ze eerder al met veel succes speelden. De bekentenis van Jip dat zij pest omdat zij onzeker op de nieuwe school is, wordt afgedaan in een enkele zin, net zoals de verklaring voor Puks liefde voor videobanden. En hoewel de Vanessa en Fokko een stel zijn, verschilt hun onderlinge verhouding niet van die van Harry en Marv in de oorspronkelijke film.

De muziek van Helge Slikker wordt live uitgevoerd door drie muzikanten, maar is vooral sfeer versterkend en niet memorabel. Ook de geluidseffecten van Eddie B. Wahr zijn geen moment echt verrassend. Grappen zijn weliswaar gemoderniseerd, maar blijven veilig. Nergens heeft Alone@Home een scherp randje. En dat is jammer, want hoe zoetsappig de originele film zeker is, die had in elk geval nog spannende momenten. Alone@Home mijdt echter elk gevaar. Het is alsof de producenten zo graag een succesvolle familievoorstelling voor de Kerst wilden maken dat elke interessante draai zo snel mogelijk het veld moest ruimen voor de lach.

Foto: Raymond van Olphen