‘If I was your boyfriend, I’d never let you go. Baby take a chance or you’ll never ever know. I got money in my hands that I’d really like to blow, swag swag swag on you.’ Nee, hier is geen gladde loverboy aan het woord – of misschien ook wel – maar Justin Bieber in een van zijn allergrootste wereldhits. Maar haal deze tekst uit de context, laat hem voorlezen door een klein meisje en het resultaat is nogal ongemakkelijk.

Precies dat doet de Noorse choreografe en theatermaakster Hege Haagenrud in How to be alone, een dansvoorstelling voor drie identiek geklede performers, waarin minimalistische pianoklanken worden afgewisseld met technobeats en soundscapes die aan Laurie Anderson doen denken. De voorstelling toont verschillende manieren om alleen te zijn, zowel als individu als deel van een groep; wanneer voel je je veilig, wanneer juist niet?

De voorstelling is in Noorwegen in samenwerking met de doelgroep gemaakt: tien- tot twaalfjarigen. De leeftijd waarop je zeker geen klein kind meer bent, maar ook nog geen echte adolescent: de prepubertijd. Haagenruds choreografie probeert die lastige periode in een serie korte scènes te vatten, vol aantrekken en afstoten en allianties die even gemakkelijk gesloten als verbroken worden. Veel vallen en weer opstaan, vertrouwen dat iemand je opvangt, erachter komen dat niet het altijd het geval is.

Het is, kortom, direct herkenbaar, zowel voor ouders als kinderen – al ontbrak de jeugdige doelgroep bij de Nederlandse première tijdens het Tweetakt Kaap festival. How to be alone biedt echter weinig meer dan die herkenning, kent geen enkele verhaallijn of karakterontwikkeling. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar voor een voorstelling van amper een half uur waarin alles eigenlijk al in de eerste twee minuten getoond wordt, is het te weinig.

Veel problematischer is dat de voorstelling naast een cliché toneelbeeld – een woud van gloeilampen – en een maar al te vaak gebruikt vervreemdend effect – liedteksten als poëzie reciteren – een wel erg simplistisch beeld van de prepubertijd geeft. Goed, een van de meisjes laat de anderen even alleen, duikt in een nachtclub – hallo technobeat! – en komt daar kauwgomkauwend en gespeeld wereldwijs uit terug. In die club zullen ongetwijfeld jongens geweest zijn, maar jongens komen in How to be alone alleen voor in de liedteksten. En ja, die zijn of te zoetsappig voor woorden of ronduit bizar, dat wist iedereen eigenlijk altijd al.