Als kind – Sahand Sahebdivani woonde nog maar net in Nederland – zat hij vaak op de schouders van zijn vader. Niet zozeer omdat hij verwend en lui was, zoals hij tot voor kort dacht, maar vooral omdat zijn vader wilde dat zijn zoon goed om zich heen kon kijken op de plek waar ze na hun vlucht uit Iran beland waren.
Waar voel je je thuis, is een vraag die als een rode lijn door het werk van Sahebdivani heen loopt. Vanuit zijn storytellingshuis Mezrab en als een van de artistiek leiders van het Amsterdam Storytelling Festival geeft hij storytelling als professioneel genre in de podiumkunsten een flinke impuls. Mezrab won vorige maand de Amsterdamprijs voor de Kunst 2020 in de categorie Beste Prestatie. Nu volgt een op het eerste oog toch wel opmerkelijke coproductie met de Almeerse spektakelclub Vis à Vis.
En dat zijn ogenschijnlijke tegenpolen. De storytelling van Mezrab kenmerkt zich door zijn sobere, intieme opzet: een aantal storytellers met niet meer dan hun verhaal, wat publiek op banken en stoelen daaromheen, meer is er niet nodig. Behalve misschien de beroemde huisgemaakte Iraanse soep naar recept van Sahebdivani’s moeder, die uit het kleine keukentje op de thuishonk aan de Veemkade in Amsterdam wordt geserveerd. Vis à Vis daarentegen kenmerkt zich door spektakel en visueel bombast in de groot opgezette zomerproducties aan het Almeerderstrand.
Gelukkig is er een belangrijke gemene deler: de kracht zit bij beide clubs in het beeldende theater. Alleen waar de een de beelden met grote, vernuftige decors creëert, roept de ander die beelden op in de hoofden van de luisteraars. De verhalen die binnen Mezrab verteld worden, kenmerken zich – ook nu weer – door hun hoge zintuiglijkheid: met het beschrijven van geuren, geluiden en materialen komen de werelden tot leven.
Dit project ontleent zijn titel aan de 187 verschillende nationaliteiten die eens in Almere geteld zijn. Met een aantal van die bewoners gingen Mezrab-hosts Sahebdivani en Jacqueline Korevaar twee avonden aan de slag, om een verhaal te construeren met als insteek: waar en wanneer voel je je thuis?
Het publiek wordt ontvangen in restaurant De Rode Haring op het eigen terrein van Vis à Vis. Sahebdivani praat de middag gemoedelijk aan elkaar, met eigen verhalen en – zoals hoort bij een Mezrab-voorstelling – verhalen die hij losmaakt bij de toeschouwers in het restaurant. Hij creëert zo meteen een intieme sfeer, een uitstekende bedding voor de persoonlijke, korte verhalen van Caroline Tremus, Alexander en Tony (beiden zonder achternaam in het programmaboekje vermeld).
In die verhalen onderzoeken de sprekers de connectie met hun familie, hun verleden, hun afkomst en de plek waar ze inmiddels wonen: Almere. Behalve Sahebdivani vertelt ook Korevaar over de relatie met haar familie, die deels in Amerika en deels in Zwitserland woont. Eigenlijk hoor je er gezamenlijk bij te eten; dat mag in verband met de coronamaatregelen niet, maar naderhand krijgt iedereen een tas vol ingrediënten en een eigen recept van Caroline Tremus’ Johnny Cakes mee.
Het is een lovenswaardig project, dat zich uitstekend leent om ook in andere steden (in coproductie met andere stadsgezelschappen) te worden opgezet. Almere187 is een gemoedelijke middag (of avond) vol persoonlijke verhalen, die ertoe aanzet na te denken over je eigen relatie tussen de plek waar je vandaan komt en de plek waar je woont. Het doet je beseffen dat je vaak geen weet hebt van de verhalen die mensen met zich meedragen, maar dat je er wel naar kan vragen.
