En nu? Simpele vraag, onmogelijk antwoord. In ieder geval bij het duivelse dilemma dat zich voordoet, wanneer er afwijkingen worden geconstateerd aan een nog ongeboren kindje. Het in rauw-poëtisch poppentheater gespecialiseerde Tg. Winterberg maakt samen met Feikes Huis in de theatrale verfilming van Alles naar de hemel de complete rollercoaster invoelbaar, waarin twee aanstaande ouders terechtkomen na ‘de meldingsplicht’ van een gynaecoloog. De woede, de angst, de liefde, de hoop, de vertwijfeling, het onbegrip, de enorme verantwoordelijkheid en de onontkoombaarheid van een keuze.

Grote vondst daarbij is het rood-gemutste poppenkind Louk, dat in alle gedaantes te pas en te onpas opduikt. Als sterke vrucht met kloppend hartje, maar ook als pasgeboren jochie. Zielsveel wordt er van hem gehouden, zeker. Maar dan steekt hij zich een oog uit en trekt zijn arm eraf – dat kan bij een lijfje van klei. ‘En nu?’ vraagt hij.

Het is een vloedgolf aan emoties die voorbijtrekt in deze dicht op de huid verfilmde voorstelling, die in seizoen ’22-’23 op tournee gaat maar dit weekend en maandag als stream via de website van Theater Bellevue kan worden bekeken. Een aanrader voor iedereen. Of het je nu zelf overkomt, een familielid of een buur. Of je nu gynaecoloog, geneticus of verloskundige bent (worstelend met die vermaledijde meldingsplicht). Of je nu voor- of tegenstander bent van ingrijpen. Want Alles naar de hemel maakt al die tegenstrijdige gevoelens voorstelbaar. Met spel, liedjes, stop-motion en tot leven gewekte objecten.

Beeldend theatermaker Marlyn Coetsier en acteur/muzikant Lennart Monaster spelen acteurs die zich inleven in aanstaande ouders die moeten beslissen over het leven van een ander mens, dat zich nog maar pas en zo beloftevol heeft aangediend. Die extra meta-laag (regie: Sylvia Andringa en Rob Vriens) biedt ruimte om af en toe de doortikkende klok op pauze te zetten en het ouderechtpaar een volgende boksring in te helpen. Klap na klap krijgen ze te verwerken. Maar ook die vertolken ze met liefdevolle luchtigheid. De makers laten vooral zien dat elke gedachte er mag zijn, hoe confronterend ook (tekst: Heleen Verburg). En dat iedere opmerking consequenties heeft, ook als die steunend is bedoeld.

Percentages en risico’s zijn getallen die pas inzichtelijk worden, als je ze tot leven wekt. En dat doen ze aan hand van een scala aan fascinerende objecten en stop-motion-beelden. Van eigenwijze chromosoompjes van klei tot een koor van kinderkopjes aan de muur bij de gynaecoloog, dat de meldingsplicht echoot als een Kinderen voor Kinderen-lied. En van gele en blauwe briefjes met voor en tegens tot het Down-uiterlijk van Louk.

De klein uur durende verfilming van deze eerlijke en niets ontziende voorstelling (mede gebaseerd op dagboeken van Coetsier zelf) komt flink binnen. Zoals tijdens het moment waarop de moeder op een station wordt gebeld door een dokter, met de uitslag. Of de plastisch uitgebeelde scène op het strand, met Monaster als gehandicapt kind in een rolstoel. Juist dat plastische en tegelijk intieme maakt van Alles naar de hemel een mokerslag, waarmee je je toch kunt verzoenen door de liefdevolle en poëtische betrokkenheid die eruit spreekt. De keuze blijft uiteindelijk buiten beeld. Terecht. Het gaat om het voorstelbaar maken van die duivels lastige vraag. Het antwoord is aan hen die het daadwerkelijk overkomt.

Lees ook het interview met Marlyn Coetsier over het maken van deze voorstelling in de serie Niet op. Foto: Kamerich & Budwilowitz