Bijna in trance, terwijl voor haar de zaal volloopt, zit Louise Korthals al ver voor aanvang op het podium. In een chaos van muziekstandaards, instrumenten, microfoons. Als iedereen er is en eindelijk zit, staat ze op en zet ze de toon voor de avond. Met een lied waarin ze haar moeder vraagt: ‘Was ik het waard dat jij me hebt gebaard?’

Een vraag die aan vele moeders kan worden gesteld en die dominant blijft in Alles is er, Korthals derde solovoorstelling. Ze is zich ervan bewust, zo zingt en vertelt ze, dat ze de bron waaruit ze komt, bevuilt met haar vragen. En met de constatering ‘Soms voel ik mij de dochter van gebroken dromen.’ Een prachtzin, waarvan er in de loop van de voorstelling nog meer volgen.

Haar eigen kind zal haar, over dertig jaar, op zijn beurt confronteren dat hij – ondanks haar,  zijn moeder – een succesnummer is. Want de geschiedenis herhaalt zich eindeloos, van de systemen en patronen komen we niet los. In het familiescript is alles al bepaald. Korthals weet het pure persoonlijke snel breder te trekken. Want die ene vraag kunnen we ook stellen aan Moeder Aarde. Waarvan wij allemaal kinderen zijn en die wij net zo bevuilen en leegzuigen als wij letterlijk en figuurlijk met onze echte moeders deden. En doen.

Alles is er begint heftig en hyper. Zwaar en soms zo dik aangezet dat je er even voor terugdeinst. Het wereldbeeld dat ze als moeder van een zoontje – en aanstaand moeder van een tweede kind – schetst, is niet bepaald de ideale wereld waarop je nog kinderen zou willen zetten. Het is een wereld van chaos, zowel in het groot als in het klein, in haar eigen huis. Een wereld die haar voortdurend hoofdpijn bezorgt. Maar een sessie bij de hypnotherapeut levert haar niet haar gehoopte opgeruimde designhoofd op, maar een blik op een aftandse stoffige fietsenstalling vol draden.

Na anderhalf uur solderen en aan elkaar knopen, heeft ze haar eigen hoofd en die van ons een beetje aan kant gemaakt. Met humor en een flinke portie cynisme over – onder meer – dat grote deel van haar generatie dat bestaat uit zoekers, coaches, vloggers, bloggers, schouderophalers en koopverslaafden. Korthals heeft geen oplossing om de chaos en teloorgang tegen te gaan. ‘Stop de tijd, draai het geluid uit’, zingt ze en vervolgens dat we ‘elkaar moeten blijven vasthouden’ en ‘blijven dromen’. Dat is geen opzienbarende boodschap van een cabaretière, maar waarschijnlijk wel de enige zinnige die je als dertiger kunt trekken en die niet boven je macht is. Het is ook niet de bestemming die dit programma zo de moeite waard maakt, het is de reis er naar toe.

De titel van deze voorstelling dekt de lading ervan behoorlijk. Want ze voert je langs al die emoties die een theaterprogramma boeiend en leuk maken. Het is heftig, om te schateren, stil, ontroerend, afstandelijk en arrogant, irritant, te dik aangezet, schitterend bedacht en platgetreden paadje. Makkelijk en lastig, mooi en lelijk, cynisch, oprecht woedend en pathetisch. Dat alles wordt in het gareel gehouden en tot rust gemaand door haar liedjes, ook nu weer een grote kracht. Ze wordt begeleid door Erik Verwey en Mark van Bruggen .

Louise Korthals won in 2011 het Amsterdams Kleinkunst Festival en liep een jaar later al met een Neerlands Hoop op zak. Want die krijg je als je wordt beschouwd als een groot talent voor de toekomst. Alles is er onderstreept dat weer.

Foto: Jaap Reedijk