Een zomerfestival laat graag een mengeling zien van stijlen en theatervormen. Traditionele voorstellingen in tent of theater worden afgewisseld met installaties en locatietheater. Zo ook tijdens Festival Noorderzon. Alles aan mijn zijde is een installatie-performance op de vijver van het Groningse Noorderplantsoen. Het publiek glijdt in een waterbed van witte lakens en maakt kennis met een dame die hen meeneemt naar het verleden.

Een prachtig gezicht is het, de zes drijvende witte waterbedden op de vijver. Dat beeld alleen al wekt de belangstelling van het opgewonden publiek in het overvolle park vol eettentjes.  ‘Wat kost het,’ vraagt een nieuwsgierige dame aan de voorstellingsbegeleider. ‘Zes euro, geen geld toch’; aan de kade gekscheren de partners van de voorstellingsbezoekers, die op dat moment nog in bed liggen. Alles aan mijn zijde is de eyecatcher van festival Noorderzon, aan land brengt de performance minstens zo veel te weeg als in het bed.

Met You can leave what you want reisde de Argentijnse maker Fernando Rubio afgelopen seizoen al langs diverse Nederlandse schouwburgen in de serie ‘Ervaar daar Hier Theater’. Het publiek zat tijdens deze voorstelling middenin een installatie van kleren op het toneel. Rubio bewees toen al hoe hij in zijn werk op zoek is naar een intimiteit tussen acteur en toeschouwer. In Alles aan mijn zijde, dat Rubio voor deze gelegenheid hernam met zes Groningse actrices, gaat hij nog een stap verder.

Met een waterfiets worden de bezoekers één voor één naar een drijvend bed gebracht. Op het vlot moeten de schoenen uit en wordt de bezoeker door de actrice uitgenodigd in het bed. Liggend in het bed hoor je het festivalgeruis en zie je de wereld vanuit een ander perspectief; boven  de vijver drijven de wolken voorbij. Het is een prettige ervaring, de glijdende wolken boven je en het drijvende bed onder je. Een die je in een dromerige sfeer brengt. Jammer, dat de festivalgeluiden op de achtergrond zo overheersen. Het is daardoor lastig om  de actrice te horen. Maar veel tekst heeft ze niet en tussen de zinnen zitten lange pauzes.

Uiterst zuinig heeft de Argentijnse theatermaker Fernando Rubio de woorden gekozen, de actrice neemt haar toeschouwer mee naar een aantal verschillende fases in het leven, zonder deze expliciet te noemen. Met een paar woorden herbeleef  je op die manier het eerste moment van eenzaamheid. De lieve dame in bed spreekt kort, kijkt naar je en streelt je gezicht, dan zwijgt ze weer. In kort tijdsbestek neemt Alles aan mijn zijde je mee naar voorbije tijden, het gaat razendsnel dankzij de omgeving, die net zo intiem is als weids. Rubio heeft het knap uitgedacht.

Je zou willen dat het langer duurde, maar voor je het weet zit je alweer op de weg terug met de waterfiets. Slechts tien minuten duurt Alles aan mijn zijde. Het maakt de voorstelling ondanks zijn diepgravende intentie toch enigszins oppervlakkig. Effectief is het wel, net als de herinnering is Alles aan mijn zijde even snel gekomen als ze voorbij gaat.