Lonneke Dort kreeg negen neefjes en nichtjes de afgelopen jaren. Verder heeft ze geen huis, geen auto, geen partner. Neefje Mees constateert ongelovig: ‘Heb je dan níets?’ ‘Ja, nou’, antwoordt ze hem als een soort verwarde kind-filosoof, ‘Maar niets is ook iets. Namelijk niets’.

In Allemaal of niemand is ‘niets’ een belangrijk thema. Tijdens al het nietsdoen in de pandemie ontwaakte de innerlijke filosoof in veel leden van niet-essentiële beroepsgroepen. Zo ook in Lonneke Dort. Met een lied in de geest van Jeroen van Merwijk introduceert ze iemand die in extreme mate niets bijdraagt aan de maatschappij en het recht opeist om nutteloos te zijn. Een van de vele sterke liedjes, die weliswaar door de coronaperiode geïnspireerd zijn, maar de tand des tijds zeker zullen doorstaan.

Zo schreef ze een aantal prachtige dromerige liedjes vanuit de intieme sferen van de eigen bubbel. Als een echte introvert zingt ze over hoe ze de kluizenaar in zichzelf heeft ontdekt. In een ander lied over hoe ze door een gebrek aan persoonlijke hoogte- en dieptepunten is vergeten dat ze leeft. Herkenbare gevoelens uit de lockdownperiode, die we nog niet zijn vergeten.

Het is haar tweede programma sinds haar winst op het Amsterdams Kleinkunstfestival in 2017 en ze lijkt zich een beetje in te houden. Ze is verontwaardigd, ongemakkelijk, verward; maar lichtjes. De ongevoelige filosoof die komt doorschemeren draait soms een beetje te lang om de hete brei heen, laat het programma iets te veel kabbelen. Maar ook ingehouden weet Dort te vermaken.

Een enkele blik vol onbegrip of verontwaardiging is voldoende om de wereld vanuit haar perspectief te zien. Met haar bijzondere stemgeluid, ijskoude blauwe ogen en lange, stoere lijf kan ze zo nu en dan lekker meedogenloos uit de hoek komen.

Ook weet ze humor te halen uit allerlei alledaagse observaties en taferelen, die ze iets naar de absurditeit trekt. Zoals haar hoop om de leefwereld van haar neefjes en nichtjes iets te verbreden door met een vrouw thuis te komen, waardoor het krijgen van een vriend eigenlijk een teleurstelling was. Een kort liedje over hoestende mensen dat door de coronacrisis een andere lading heeft gekregen. Of de parel van een lied over het zware leven van de almaar vallende profvoetballer, waarmee ze ontzettend aan het lachen maakt. Daarin zie je de vileine liedjesschrijfster op haar best.

Foto: Jaap Reedijk