Wanneer de verteller van Allegedly niet inziet waarom de kleur van haar bh van belang is, reageert haar interviewer met ‘Heb je iets te verbergen?’ en ‘Schaam je je soms ergens voor?. Zestien jaar eerder was zij het slachtoffer van seksueel geweld, nu oefent zij met een vriendin haar aangifte. Wat begint als twee vrouwen die elkaar willen steunen, krijgt al snel grimmige trekjes die aan een zedenpolitieverhoor doen denken. Het is een van de vele pijnlijke momenten van een zoom-voorstelling die ook de toeschouwer dwingt keuzes te maken.

In de oorspronkelijke theatervorm (2018) kreeg het publiek een vel papier met op de ene kant ‘yes’, de andere kant ‘no’. Gedurende de voorstelling moest het daarmee reageren op vragen als ‘Geloof jij haar?’, ‘Kleed je je soms anders voor een ander?’ en ‘Zou je haar helpen bij haar aangifte?’ De reacties van het oorspronkelijke publiek worden nu nagespeeld door twaalf jonge vrouwen uit India, die vanuit hun woonkamer deze vellen papier voor de camera houden. De een speelt iemand die altijd als eerste haar oordeel klaarheeft, een ander iemand die vooral elk conflict wil vermijden en weer een ander iemand die constant van mening verandert. Pijnlijke vragen als ‘Waarom nu pas?’ en ‘Is ze soms uit op zijn geld?’ en ‘Ze wilde het toch zelf?’ worden niet geschuwd.

De vragen die de Indiase vrouwen in levendige discussies beantwoorden, krijgt het zoom-publiek via live-polls op het eigen computerscherm. Of we nu willen of niet: voortdurend moeten ook wij partij kiezen en worden zo met onze eigen vooroordelen geconfronteerd. Bewust biedt Allegedly daarbij alleen maar ja-nee-antwoorden. De opzet van de voorstelling is gebaseerd op het juridisch systeem, met als enige opties ‘zo is het gebeurd’ of ‘zo is het niet gebeurd’, ruimte voor een ‘misschien’, ‘het is allebei mogelijk’ of ‘ik weet het niet zeker’ is er niet.

Allegedly groeit zo uit tot meer dan een voorstelling over seksueel geweld, maar zet aan tot nadenken over wat ‘instemming’ betekent, de betrouwbaarheid van het geheugen en of we echt luisteren naar anderen of alleen maar naar ‘de echo’s die zij in ons creëren’. Precies wat theatermaker Mallika Taneja voor ogen staat: ‘The audience now became the live ‘performer’ of the piece, responding to questions about truth, justice, believability and ethic through a series of video interactions between actors.’