In de muziektheatervoorstelling Alleen als we samen mogen nemen Martine Bakker en Bobbie Wall het publiek mee op hun reis door Amerika. Aan de hand van haar dagboek vertelt schrijfster Bakker over hun tocht langs steden als Alabama en Nashville. Ze begint merkbaar nerveus, maar voelt zich naarmate de voorstelling vordert duidelijk beter op haar gemak. Haar vertelling wordt afgewisseld met prachtige liedjes van Wall.

De voorstelling is vooral muzikaal heel sterk. Wall speelt akoestisch singer-songwriter-achtige liedjes waarbij je duidelijk kunt horen dat ze geïnspireerd zijn door Nashville. Ze heeft een prachtige stem en weet met haar performance de hele zaal stil te spelen.

De theatrale vorm waar Bakker en Wall hun verhaal in hebben gegoten is echter wankel. Thematisch richten ze zich op het verschil tussen samen of alleen zijn. Dit thema voelt echter wat gekunsteld aan het verhaal van hun reis opgehangen. De vertelling vliegt ook alle kanten uit. Het ene moment doet Bakker heel concreet verslag van hun reis, het andere moment vertelt ze dat ze een spiraaltje heeft laten zetten, weer een ander moment gaat het over haar vrijgezellenbestaan. Daarnaast wringt de platte humor in sommige stukken tekst met de gevoelige liedjes en het thema. De voorstelling vormt daardoor geen sterk geheel.

Ook gebeurt er visueel weinig op het kleine podium van het Comedy Café in Amsterdam. Zij aan zij vertellen Bakker en Wall stukjes tekst en spelen ze liedjes, qua vorm zijn ze duidelijk niet losgekomen van de huiskamerconcerten waaruit de voorstelling is ontstaan.

Desalniettemin zitten er mooie stukken in de voorstelling, die vaak herkenbaar zijn en soms zelfs ontroeren. In Alleen als we samen mogen zien we vooral twee vriendinnen die met veel plezier samen spelen. De prachtige liedjes en oprechte verhalen maken de voorstelling de moeite waard of je nou alleen komt of samen. Want, zoals Bakker en Wall ons hebben geleerd, alleen zijn betekent niet dat je eenzaam bent en samen kun je je ook heel alleen voelen.

Foto: Jeroen Soeterik