Wat is de klank van eindigheid? Van dingen die voorbijgaan, mensen die sterven, afscheid? De Griekse choreografe en danseres Ioanna Paraskevopoulou formuleert daar in All of My Love een bedachtzaam en bij vlagen onstuimig antwoord op.

All of My Love, gechoreografeerd en gespeeld door Paraskevopoulou zelf, is een mengelmoes aan elementen: video, geluidseffecten, microfoons, beweging… Zo is er een dik stuk touw dat tot een projectiescherm is gebreid, en een identiek stuk touw dat Paraskevopoulou gedurende de voorstelling verder knoopt, haar handen als brei- en haakinstrumenten gebruikend. Op dat scherm zien we fragmenten home video van een jong meisje, op een verjaardagsfeest en in zomerse taferelen. Door de zaal heen zijn hangende microfoons bevestigd en er liggen stukken paneel en hout, er is een stofzuigerslang en een ijzeren rooster.

Paraskevopoulou beweegt zich over het toneel en interacteert met deze elementen alsof zij samen een soort sobere Rube Goldbergmachine vormen; ze trekt een microfoon naar beneden en er ontstaat een soundeffect. De videobeelden verspringen en haar touwknoopbewegingen vallen samen met het ritme. Ze slaat een microfoon tegen een stuk hout en de dreun echoot terug.

In haar beweging, scenografie en voorstellingsdynamiek is Paraskevopoulou luid en bruusk. De geluidseffecten, die soms direct uit de microfoons komen maar vaak ook niet, staan daar centraal in. De geluiden zijn alle op indirecte wijze aan het thema van de performance te koppelen in hun vergankelijkheid: regen, het geschraap van sneeuw, de wegstervende galm van een klap, maar ook minder herkenbare elektronische en elektrische sneren die alleen even ontstaan wanneer Paraskevopoulou fysiek contact maakt met de microfoon.

Tegelijkertijd zien we op het scherm dat verjaardagsfeest, zonder geluid; begeleidende ondertiteling onthult dat Paraskevopoulou niet weet wie dit meisje is, dat dit een onbekende is, maar dat ze zich wel met haar verbonden voelt. Van haar eigen familie heeft ze geen home video’s, alleen foto’s, en dus worden de beelden onderbroken door privéfoto’s.

Wanneer het touw is afgeknoopt en de videobeelden eindigen, transformeert de voorstelling. Paraskevopoulou gaat nu meer fysiek de interactie met de microfoons aan. De live geluidseffecten creëren ritme, aangevuld door beweging en dans. Ze stampt, ze ontwijkt de microfoons, ze creëert geluid en beweging gelijktijdig. Er ontstaat een zoektocht naar ritme.

Paraskevopoulou creëert in All of My Love een reeks aan esthetisch indrukwekkende beelden en soundscapes. Het invullen van betekenis wordt veelal bij de toeschouwer gelegd; meer handvaten waren hierbij niet onwelkom geweest. Er worden veel associaties opgeroepen met eindigheid en vergankelijkheid, zoals het smelten van de sneeuw of het meisje dat inmiddels allang is opgegroeid, maar het is zoeken naar wat de voorstelling wil dat wordt opgeroepen. Daarvoor komen de onderdelen niet genoeg samen. All of My Love heeft daardoor zowel in onderwerp als in vorm een hoog abstractieniveau. Paraskevopoulou’s viscerale, rommelige signatuur sluit daar wel goed op aan en maakt in elk geval nieuwsgierig naar toekomstig werk. Het is een tot de verbeelding sprekende stijl die, met een dwingendere dramaturgie, zeker een sterke eigen zeggenschap kan uitdrukken.

Foto: Andreas Simo