Als mensen met een functiebeperking grote sportprestaties leveren, waarom zouden ze dan ook niet dansen? Ze hoeven dan niet eens in aparte categorieën te opereren; er zijn volop voorbeelden van wat ‘inclusieve dans’ is gaan heten. Het Holland Dance Festival begint met All Inclusive, de tweede editie van DanceAble waar dansers met en zonder handicap samen optreden. ‘Mixed doubles’ noemen ze dat.

Breakdancer Redouan Ait Chitt kent u misschien als Redo van de tv: hij deed mee aan Everybody Dance Now. Hij is al twintig jaar bevriend met Jeroen van der Linden, ook een breaker, en ze dansen al veertien jaar samen. Dat is in hun duet Stepping Stones goed te merken: er is een vanzelfsprekend begrip tussen de twee.

Redo heeft aanmerkelijk minder vingers dan andere Nederlanders, en er schijnt met zijn benen ook van alles aan de hand te zijn, maar dat staat een gevarieerd pakket aan flitsende moves niet in de weg. Ed Wubbe van Scapino Ballet Rotterdam bracht extra subtiliteit en lyriek in hun duet. Dat werkt uitstekend.

Aristide Rontini studeerde in 2010 af bij de dansacademie van Codarts Rotterdam. Hij danste bij Conny Janssen en in Italië en draagt nu de solo It Moves Me bij All Inclusive. Heel symbolisch houdt hij zich staande in de wind die uit de speakers waait. Daarna gaat hij over tot ruime, elegante cirkelende bewegingen en accentueert expres het verschil tussen zijn lange linker- en zijn half zo lange rechterarm.

Zoals je in poëzie door de beperking van rijm of klank op onverwachte vondsten kunt komen, zo kunnen lichamelijke beperkingen je op het spoor zetten van een nieuwe bewegingstaal. Lucy Bennett maakte The Road met haar eigen Stopgap Dance Company, waarin wel en niet gehandicapte dansers samenwerken, en met dansers uit Kenia, Oeganda en India. Lang niet iedereen van de groep kan zijn benen gebruiken, bijvoorbeeld omdat ze door polio zijn getroffen, een van hen zit in een rolstoel.

In het eerste deel helpen de dansers elkaar letterlijk verder op weg, door om beurten opstapje te zijn en over de anderen heen te klimmen. In het tweede deel ligt de nadruk meer op wat iedereen individueel kan; er valt bijvoorbeeld te genieten van Afrikaans vuur. Maar steeds vinden de gehandicapte dansers wel weer een manier om mee te doen.

Rolstoeldanser Sander Verbeek danst nog maar kort, maar weet toch dat hij daar zijn toekomst van wil maken. Voor hem en Nadine Drouin van Het Nationale Ballet maakte HNB-choreograaf Peter Leung een nieuw stuk. Verbeek en Drouin gaan uit van een overeenkomstige houding en laten hun handen andere lichaamsdelen manipuleren. Daarna ontwikkelt zich een duet vanuit hun verschillende perspectieven.

Het laatste stuk van de avond is ook een mixed double, maar dan met de vrouw (Madeleine Månsson) in een rolstoel en Peder Nilsson op zijn benen. Dat geeft mogelijkheden voor tillen, slepen en slingeren. Ze dansen bij het Skånes Dansteater. Dit grootste onafhankelijke gezelschap in Zweden heeft een lange traditie in inclusieve dans. Dare To Wreck begint als een liefdesduet, maar het is snel en nogal abrupt gedaan met de harmonie, en er beginnen dynamische ruzies die uiteindelijk leiden tot een definitieve breuk. Månsson en Nilsson zijn de ongelijkheid voorbij: dit is gewoon een relatie waarin het misgaat.

All Inclusive laat zien dat dansers met een beperking zich niet hoeven te laten beperken. En dat tegen het traditionele streven naar perfectie van het klassieke ballet in. De kijker, ik althans, voelt zich nooit ongemakkelijk. Of het zou moeten zijn over mezelf: dat ik niet meer doe met dat gezonde lijf van me.

Foto Dare To Wreck: David Thibel