Schoenen uit bij de voordeur! We betreden het huis van Marco (Marco Migliavacca) die zich klaarmaakt om te gaan slapen. Zodra hij indommelt, komt de lampionaio (lantaarnaansteker) om de lantaarns aan te steken. Het duurt echter niet lang voor de duisternis terugkeert en de voorstelling Lampionaio van theatergezelschap Sprookjes enzo overgaat in een oogstrelend magisch schouwspel tussen licht en donker. (meer…)
Toeval of niet, maar festival De Betovering en het gelijktijdige Feest aan Zee (het Haagse jubileumprogramma ter ere van de tweehonderdste verjaardag van badplaats Scheveningen) komen mooi samen in de jeugdtheatervoorstelling Ahoi. Twee doodnormale, werkontwijkende schilders doorbreken de sleur van de dag, bouwen een boot en kiezen het ruime sop.
Ahoi van Teatr Malego Widza – naar eigen zeggen het grootste jeugdtheaterhuis in Polen, gevestigd in Warschau – bestaat eigenlijk uit twee delen. Het eerste deel, waarin de twee personages met ladders, karton en plastic een boot bouwen en zich met hun lange verfrollers al peddelend een weg door de zee banen, heeft een vrolijke, slapstickachtige toon. De sequentie zit vol variaties op klassieke clownerieacts, kent veel beeldende humor en is erg op het jonge publiek gericht. De personages zijn, zoals het echte clowns betaamt, in al hun dommigheid eigenlijk steeds bijzonder inventief.
Maar gaandeweg wordt de focus verlegd van humorgedreven scènetjes naar poëtisch, verstild beeldtheater. Met een plastic zeil wordt een woeste zee nagebootst en de filmmuziek van Titanic luidt – niet toevallig – een wonderlijke onderwatersequentie in. Niet ten nadele van de vermakelijke eerste helft, maar pas hier ontvouwt zich de daadwerkelijke kwaliteit van dit werk. Met minimale middelen zweven kwallen en andere zeewezens over de speelvloer, eerst nog in de verte, maar dan steeds dichterbij, tot over de hoofden van het jonge publiek.
Ahoi is een voorstelling voor kinderen tussen de 1 en de 5 jaar. Waar de eerste helft vermoedelijk nog wat aan een deel van het jonge publiek voorbijging, voelt in het tweede gedeelte iedereen zich onderdeel van deze mystieke wereld. De sferische muziek en licht dragen hier ook zeer aan bij. De voorstelling is spannend zonder eng te worden.
Bij wijze van toegift worden de kinderen ten slotte uitgenodigd om de zeewereld zelf te betreden samen met de acteurs de ruimte te vullen met allerlei kleine onderwaterwezens. Zo wordt de hermetische scheiding tussen speelvloer en publiek – die in het openingsdeel nog zo scherp was afgetekend – uiteindelijk helemaal opgeheven.