Na vijf solo’s creëerde choreografe Lisbeth Gruwez (Voetvolk) voor het eerst een groepschoreografie. AH/HA gaat over het lichaam in extase en is een gestileerd werk dat de fysieke werking van de lach analyseert. Maar Gruwez is geen conceptueel maker pur sang; evengoed belicht haar voorstelling het sociale aspect van het fenomeen lachen.

Vijf personages staan verstild op een lange groene mat, modieus gekleed en gekapt alsof ze zo zijn weggelopen van de catwalk. Een schotse rok, een jeanspak, een bont gekleurd zomerhemd en passend schoeisel; de stilering heeft oog voor detail. Sommige karakters zijn net stripfiguren, vooral als later in de voorstelling de expressieve gezichten een rol beginnen te spelen. Heel geleidelijk, en begeleid door een merkwaardig repetitief piepgeluid, komt het plaatje in beweging. De lichamen van de dansers beginnen zachtjes op en neer te deinen. Terwijl die beweging langzaam wordt vergroot, verschuiven de posities op de grasmat. Lang houdt dit schouwspel aan, net als het intrigerende geluid van cocreator Maarten Van Cauwenberghe, dat subtiele variaties kent.

Wanneer een plots donker geluid de sfeer verandert, transformeren ook de lichamen. Schokkende, impulsieve bewegingen van binnen uit het lichaam bepalen dan de dynamiek. De fysieke onrust lost op als de dansers elkaar hebben opgezocht en in alle rust glimlachend gezamenlijk de publiekstribune inkijken. Dat uit elkaar vallen en bij elkaar komen van de groep is een rode draad in de voorstelling. In het nagesprek legt Gruwez uit hoe ze daartoe is gekomen. ‘Lachen, ‘ zo legt ze uit, ‘doe je niet alleen. In het onderzoek tijdens de lachyoga-sessies zochten we elkaar voortdurend op.’

Het eerste deel van AH/HA hanteert Gruwez een vrij analytische en gestileerde bewegingstaal. Het tweede deel van de voorstelling is minder abstract doordat individuele handelingen de aandacht opeisen, gezichtsuitdrukkingen een duidelijke rol spelen en de personages zichtbaar op elkaar reageren. Ook de soundscape kent hier een emotioneler lading. Een vrolijke houseparty, de uitzinnige vreugde van voetbalsupporters; Gruwez vergroot beelden uit door bewegingen te vertragen. Daardoor wordt ook zichtbaar hoe de extatische vreugde elk moment kan omslaan in angst en geweld.

Maar AH/HA eindigt licht en hoopvol met Lionel Richie’s Hello, is it me your looking for, een stijlbreuk die het publiek, dat door de lange aanhoudende beelden ook op de proef werd gesteld, kietelde en deed lachen. Perfecte timing, missie geslaagd! Gruwez en van Cauwenberghe mogen gerust trots zijn op hun eerste groepswerk.