De Heer, Der Führer, The Band, De Oorlog, De Pil. Soms is een algemeen zelfstandig naamwoord voldoende om iets heel specifieks aan te duiden. Maar met de oorlog en de pil kan die duidelijke betekenis weleens generatiegebonden blijken. Want er is meer dan alleen de 2e Wereldoorlog en ook de betekenis van de pil als anticonceptiemiddel uit de jaren zestig kan weleens veranderen. Zo blijkt uit de voorstelling Ach Mijn Wederhelft.

In drie delen, in drie zalen (waarom het niet in één zaal kan, zodat de toeschouwers, die nu in drie groepen zijn verdeeld, gewoon op hun plaats kunnen blijven zitten, is niet helemaal duidelijk) wordt het verhaal verteld van de seksuele revolutie van toen en nu. Men bezoekt de delen in willekeurige volgorde.

De aflevering Sexual Revolution is het meest energiek, het heftigst, maar ook het minst interessant. Ingeleid door een human beatbox (ik dacht dat een fiks aantal jaren geleden al was afgesproken om dat afgekloven muzikale middel niet meer in het theater te gebruiken) smijten drie hitsige jonge vrouwen hun seksuele voorkeuren op tafel en maken het publiek het onderwerp van hun genot. Maar veel meer dan een frivole gevoelensuitbarsting van drie meiden in het café na schooltijd is het niet. Alleen een rake opmerking over de pil uit de jaren zestig die de seksuele moraal heeft opengebroken, is blijven hangen. Die komt uit de mond van een vrouw die geen behoefte heeft aan ‘plantjes die 18 jaar water nodig hebben’.

Zowel tegenover als naast de pil uit de jaren zestig wordt de PrEP-pil (Pre-expositie profylaxe) geplaatst, waarmee een hiv-infectie kan worden voorkomen. De drie ‘priesteressen’ bewieroken deze nieuwe pil luidruchtig als de seksuele bevrijding voor een ieder die onbeschermd van seks wil genieten.

Ook in de twee andere delen van een klein half uurtje (inclusief digitale enquête over dit onderwerp) staat de PrEP-pil centraal. De aflevering Survival Mode begint hoopvol. De goedgebekte Surinaamse oma Pengel gaat de strijd aan met haar arrogante huisarts, die het vertikt om haar kleinzoon de pil voor te schrijven. Na een paar minuten zijn de stellingen betrokken: zij wil die pil en hij vindt het onverantwoord omdat er nog veel te weinig onderzoek is gedaan naar de mogelijke schadelijke effecten op langere termijn. En dan gebeurt er eigenlijk niets meer dan een herhaling van zetten.

Theatermaker/regisseur Gavin-Viano heeft het hart en de ziel weleens dieper geraakt met zijn voorstellingen over racisme in de VS en de Liberiaanse burgeroorlog. Alleen het derde deel, Soulsearch, steekt theatraal-inhoudelijk boven de andere twee delen uit. Jorden en zijn vriend Mehmet gaan trouwen. In een prachtige scène laat het tweetal zien hoe dit nieuws landt in de Turkse familie van Mehmet. Moeder is hysterisch en broer is ijzig afkeurend. Maar het tweetal heeft nog een ander probleem: hoewel ze beiden geen breekpunt willen maken van een open huwelijk, wil Jorden wel dat zijn vriend even langs de GGD gaat voor een PrEP-pil. Mehmet ziet dat als een teken van wantrouwen. ‘Jij beslist niet over mijn lichaam’ tegenover ‘Jij beslist niet over mijn gezondheid’. Dat is wél een mooi verbaal gevecht dat na afloop is blijven hangen.

Foto: Anna van Kooij