Dian Liesker heeft het koud. Ze staat te rillen van ontwenningsverschijnselen, aangezien ze moeite heeft met haar nieuwsverslaving. De dokter heeft telefoongebruik zelfs verboden, maar toch vindt ze een creatieve manier om op de hoogte te blijven. Zelfs wanneer ze zichzelf opsluit in een tent in de achtertuin, steekt ze al haar keukengerei de lucht in om de juiste frequentie te kunnen ontvangen. Een interessant uitgangspunt voor een cabaretprogramma, maar Aangeschoten wild blijft helaas te vrijblijvend schuifdeurencabaret.

Twee jaar geleden ging Dian Liesker (1974) op tournee met haar eerste programma Ik blijf verdomme hier en wilde daarin losbreken van oude patronen. Ook nu lijkt ze zichzelf te willen bevrijden, al laat ze hierbij weinig aan de verbeelding van de toeschouwer over. Door een incoherent geheel aan anekdotes, waarin onder meer ouderlijk dronkenschap en het bashen van mindfulness terloops aan bod komen, presenteert Liesker zich alleen niet als een erg origineel cabaretière. Ze tapt vooral uit het vaatje van haar eigen leven als moeder en echtgenote, maar komt af en toe ook met grappig bedoelde autocues. Zo heeft ze het als verslaggeefster over haar lichaam dat steeds maar uitdijt, of de longen van haar man die dicht lijken te slibben door de vele pakjes sigaretten. De mimiek oogt daarbij telkens onwennig, houterig en bovenal erg storend. Ook werken vele versprekingen niet mee om dit euvel enigszins te compenseren.

Hoewel Liesker nog wel met een mooi pleidooi voor de dieren komt – als gevolg van het mensenleed wat ze dagelijks te verstouwen krijgt in haar werk – en een scène met ME’ers in Praag fraai weet uit te werken, is het programma al met al zwak te noemen. De liedjes zijn onzuiver en soms zelfs vals; daar had de regisseur wel mogen ingrijpen. Dieptepunt vormt echter het gedeelte met woordgrappen; met ‘polocaust’ en ‘kankertoe’ hult de zaal zich zelfs in gepast zwijgen. Liesker slaat daarmee een paar keer de plank mis, al is het aandoenlijk om haar te zien stoeien met de huis-tuin-en-keukenproblematiek waar ze mee kampt. Daarmee toont Liesker helaas niet de vooruitgang die nodig is om de stap naar de grotere zalen te maken. Maar voor wie eens een avondje ongecompliceerd cabaret wilt zien en zich graag herkent in clichématige dwalingen, is dit een aanrader. Wie echter zin heeft in een avond met iets meer kwaliteit en artistieke vondsten kan beter thuisblijven.

Foto: Floortje van der Vlist