Beter een goede buur dan een verre vriend; het is een bekend gezegde, maar wat is eigenlijk een goede buur en hoe word je er zelf een? Tg. Winterberg speelt in Aan de andere kant (4+) met de vooroordelen die leven tussen de buren uit vijf rijtjeshuizen in een doodgewone Nederlandse straat.

Glurend door een gat in de schutting verdenken de bewoners elkaar van de gekste dingen: die van nummer zeven is een heks, die van nummer één bouwt mensverslindende machines, die van nummer negen vermoorden postbodes met een heggenschaar en die van nummer vijf zijn eigenlijk aliens. Het is een bende in die straat, waar niemand met elkaar en iedereen over elkaar praat.

Dit hilarische en tegelijk behoorlijk pijnlijke uitgangspunt gebruikt Tg. Winterberg voor deze lekker drukke, volle, ietwat chaotische voorstelling. Met zowel minutieus vormgegeven poppenhuizen als reuzengrote projecties, allerlei handpoppen en een voice-over vertellen Marlyn Coetsier en Mark Haayema over het steeds verder ontsporende leven in deze zo normale straat.

Het aardige is dat ze daarbij zichzelf ook regelmatig bevragen op hun eigen vooroordelen: waarom zou er in het blauwe huis met al die rommel een man wonen? En waarom speel jij die ene man zo overdreven nichterig? Met veel vaart, opgewekte muziek, (schijnbaar) veel decorstukken en veel poppen bewegen ze zich soepel door de onderhoudende voorstelling.

Het is wel jammer dat de clou van Aan de andere kant een beetje voor de hand ligt. Dat de voorstelling een uitgesproken moraal heeft, werkt in dit geval eigenlijk wel positief: de dingen van een andere kant bekijken is nou eenmaal een waardevol uitgangspunt. Maar het centrale ‘whodunnit’-aspect van het verhaal is nogal mager. Vooral voor de aanwezige volwassenen zou iets meer verrassing welkom zijn, al worden ze tussen de regels door al regelmatig op licht komische wijze aangesproken. Het zal de jonge bezoekers overigens niet deren, die deinen lekker mee op deze snelle, bijna slapstick-achtige voorstelling.

F0to: Kamerich en Budwilowitz