In Ode to a Love Lost laat Benjamin Abel Meirhaeghe niet de stormvloed aan emoties door een gebroken hart zien, maar de leegte ná alle emotie. Met zorgvuldig geconstrueerde scènes en een eenvoudig toneelbeeld laat hij een wereld zien waarin somberheid, verveling en zwaarmoedigheid de boventoon voeren. (meer…)
‘Dance, theatre & more’ luidt het motto van het Spring Performing Arts Festival dat momenteel plaatsvindt in Utrecht. Dat motto is ruim genoeg om ook onderdak te bieden aan A walk on the lost highway, een onderdeel van het festival dat zich wat lastig in een van de categorieën laat onderbrengen.
A walk on the lost highway is een door de drie maaksters van het IJslandse collectief Kviss Búmm Bang ontworpen onderzoek naar de etnische achtergrond van de deelnemers: wie ben je en tot welke groep behoor je eigenlijk? Dat klinkt nogal zwaar en de titel doet ook niet direct een vrolijke wandeling vermoeden, maar in de praktijk blijkt deze productie toch tamelijk lichtvoetig.
Nadat armwijdte en stembereik door de organisatie zijn vastgelegd en de deelnemer zijn eigen plaats in het etnische spectrum aan de databank van de onderzoeksters heeft toevertrouwd, is het tijd voor individueel vergelijkend onderzoek in de Utrechtse binnenstad. De vragen waarmee we op pad gaan hebben betrekking op een paar uiterlijkheden of het cultureel gedrag van de groep waartoe we behoren. De onderzoeksresultaten moeten genoteerd worden en om daar niet buitensporig veel tijd aan te besteden krijgen we een vrolijke paarse Teletubbie-kookwekker mee.
Toch wordt er ook verwacht dat we een enkele gedachte over de zwaarte van het leven delen met de andere deelnemers die tegelijkertijd aan hun opdracht zijn begonnen en die we na enige omzwervingen weer tegenkomen op een mooie plek bij een gracht. Omdat er deze ronde maar één andere zelfonderzoekster op pad is, komt er van het beoogde groepsgesprek niet veel terecht. Of een aangename kennismaking ook binnen het kader van het onderzoek valt is niet helemaal duidelijk.
Dit ervaringstheater dreigt even echt theater te worden wanneer we in een druk café met een stethoscoop aan de slag moeten. In die situatie komt de gewenste zelfreflectie niet helemaal uit de verf.
A walk on the lost highway ontregelt de vanzelfsprekendheid een beetje waarmee we misschien gewoonlijk aan stadgenoten voorbijgaan. Het is mede dankzij het mooie weer een prettig tochtje met een beetje huiswerk, maar of het bijdraagt aan zelfkennis valt te betwijfelen.
Foto: Anna van Kooij
