Ze konden voor deze zondagmiddag geen babysit krijgen, vertelt Sahand Sahebdivani. Dus nu loopt er ergens in Podium Mozaïek een tweeling van een jaar of drieënhalf rond, die er zometeen achter komt dat hun ouders voor een uur lang verdwenen zijn. Want op de speelvloer naast Sahebdivani staat Rasha Hilwi, zijn partner en moeder van de meisjes. Gezamenlijk hebben ze een verhaal te vertellen, hun persoonlijke verhaal met de mooie titel A Trail of Pomegranate Seeds.
Bedreven storytellers zijn het: Sahebdivani als oprichter van het befaamde Mezrab en co-directeur van The Amsterdam Storytelling Festival dat zondag zijn 17de editie afsloot met (onder meer) de première van A Trail. En dan Hilwi, die je met haar sprankelende podiumprésence moeiteloos meeneemt naar daar waar haar verbeelding ook maar mag gaan. Tijdens hun optreden realiseer je je eens te meer wat storytelling als krachtige kunstvorm toch vermag.
Met de kleine tweeling als schakel is A Trail of Pomegranate Seeds een mooi in elkaar grijpend verhaal van twee heel uiteenlopende levensgeschiedenissen tegen de achtergrond van een versplinterde, complexe regio. Sahebdivani heeft Iraanse wortels, Hilwi is Palestijnse. Hij kwam vroeg naar Nederland (met zijn ouders op weg naar Canada alhier gestrand); zij mikte vanuit Israël op Berlijn, en kwam in Amsterdam terecht tijdens werkbezoek. Met veel humor blikken ze terug op hun kennismaking en hoe ze gaandeweg werden wie ze nu zijn: een koppel dat (langs het pad van granaatappelpitjes, zo mijmer je mee) familie en traditie koestert, veelal in herinnering, want terug naar daar waar ze vandaan komen, kunnen ze niet.
‘Ik was toen een hoopvol mens’, zegt Hilwi ergens aan het begin. Maar ondanks alle weinig hoopvolle ontwikkelingen daar en hier – zijdelings komen de ongeregeldheden (zondag nog) in nasleep van de wedstrijd Ajax-Maccabi ter sprake, en zo bijvoorbeeld ook wat er al niet kan gebeuren als je hoofddoek niet goed zit – is A Trail of Pomegranate Seeds verre van een bitter relaas. Naast die ijzingwekkende actualiteit plaatsen Sahebdivani en Hilwi hun warmbloedige, waardevolle observaties, hun reflectie op een plek in de wereld, in de geschiedenis en de toekomst, op die van ons met die van hen.
Om dan ten slotte snel op zoek te gaan naar hun peuters.
Foto’s: Alborz Sahebdivani
