In A Nublo bouwt het Spaanse duo Edurne Rubio en María Jerez de theaterruimte om tot microkosmos. Met een vette knipoog naar de opera worden alle theaterelementen uit de kast gehaald om het wonder natuur te imiteren. Hoe vederlicht dit zintuigelijke en conceptuele werk ook lijkt, in de vormelijke, theatrale dubbelheid zit weldegelijk een verontrustende boodschap.

Diep geel licht verblindt ons zicht op het toneel. Ondertussen produceren twee performers aan weerszijde van de publiekstribune geluiden, die doen denken aan een nachtelijk bos. Geleidelijk neemt een soundscape de taak van de twee over en dimmen de lichten waardoor we naar het donkere toneel worden geleid en een intense, ruimtelijke beleving ontstaat. Op dat toneel zakt het toneeldoek langzaam van boven naar beneden en omdat pal achter het doek een lamp staat opgesteld is het alsof hier een zon opkomt. In een subtiel spel met licht en rook wordt vervolgens het ochtendgloren van een ontwakende vallei nagebootst, compleet met opkomende en verdwijnende dauwdampen.

In het prachtig ‘schouwspel’ passeren geleidelijk alle kleuren van de dag en ontwikkelt zich hier en daar voorzichtig een narratief. Zo benadrukt bijvoorbeeld een pirouette van een opgehangen rookmachine frivool het uitbundige leven van de dag. Vermakelijk is het, dit subtiele commentaar in het verder ‘o zo’ poëtische landschap dat Rubio en Jerez met sobere theatrale middelen creëren. Daarmee is A Nublo ook een knipoog naar de entertainmentindustrie. Hoezo Beyond the Black Box? Zo vraag je je even af, want in de context van deze happening staat de voorstelling geprogrammeerd in De Brakke Grond. Maar eerlijk is eerlijk, dit werk is weldegelijk gemaakt vanuit de blik van een beeldend kunstenaar (Rubio); architectuur, scenografie en opera zijn hier innig met elkaar verklonken.

A Nublo verwijst naar een oude Spaanse volkstraditie waarin dorpelingen in lofzangen de bewolkte hemel aanroepen om een naderende storm af te wenden. Het groteske en barokke gevoel wordt benadrukt wanneer Wagners Prelude van Lohengrin opdoemt binnen het pallet van natuurgeluiden. Daarna zijn we getuigen van een flinke ommezwaai. In de wervelende storm, die we uiteraard ook lijfelijk ondervinden, verwerken Rubio en Jerez enkele industriële aspecten en zo zit in ‘de ramp’ ook een politieke boodschap verhuld. Voor wie zich beseft dat we juist deze dag de watersnoodsramp van 1953 herdenken is het slotakkoord van A Nublo, hoe licht ook aangestipt, bijna angstaanjagend. Maar goed, bij dat gevoel komen we niet, A Nublo is eerst en vooral ambachtelijk en ondeugend entertainment.

Foto: Alex Heuvink