Het klinkt misschien cru maar soms kun je je verheugen op het weerzien met een dode man. En dat op Paaszaterdag – hoe symbolisch. Daar hing hij met bebloede borstkast, onderuitgezakt in zijn stoel. Om vervolgens scène na scène delen van zijn leven op te zien ploppen, flarden van herinneringen aan de wanen van zijn lief, de dood van een baby, de sprong over een reling. (meer…)
Absurdistische humor en wonderlijke vervreemding: het zijn zo’n beetje de twee belangrijkste elementen in de voorstellingen van het Brusselse danstheatercollectief Peeping Tom. Dit jaar bestaan het 12,5 jaar en in die tijd is het talloze keren de wereld over geweest met zijn onderbuikmagische shows die mensen maar lastig konden navertellen.
Ook de nieuwste productie A louer (Te huur) is zo’n ouderwets ongrijpbare voorstelling. Het vertrekpunt van artistiek leiders Gabriela Carrizo (Argentinië) en Franck Chartier (Frankrijk) was het fenomeen dat je in gesprek bent met iemand maar ondertussen wegdwaalt in eigen en andere gedachten. Die parallel lopende werelden zorgen voor personages die soms ook niet weten waar ze beland zijn, wie ze zijn of wat ze moeten doen in rare situaties.
Hoofdrolspeelster is Marie Gyselbrecht die soms de bizarre ‘kasteeldame’ van het immense trappen- en deurendecor lijkt, haar bediende – de ongekend lenige Koreaan SeoJin Kim – telkens om koffie vraagt, mensen rondleidt, maar vooral niet weet of haar leefwereld met al die personages een spel is of werkelijkheid. Die permanente vervreemding en het uitvergroot surrealisme werkt op je lachspieren want ook als toeschouwer word je gedwongen voortdurend te twijfelen aan een verhaal, logica en betekenis. Het handelsmerk van Peeping Tom.
Er is enige theatrale houvast want de operazangeres op haar retour (de live zingende Eurudike De Beul) en haar man (Simon Versnel) tonen in hilarische scenes de barsten in hun veertigjarig huwelijk; hun door haar zangambitie verwaarloosde zoon dwaalt dansend door het decor. En als Marie dan eindelijk haar bediende verleidt, verdwijnt hij in de kussens van de sofa.
A louer speelt met je waarneming en goochelt met tijd in een perfect georkestreerde timing van muziek, spel, licht en geluidseffecten. Dat sommige fragmenten min of meer al eerder te zien waren en dat de dans zelf soms iets teveel in herhaling vervalt, doet niet af aan de superieure kwaliteit van makers en spelers. A louer kan met zekerheid al een hoogtepunt van het dansseizoen worden genoemd.