Ambient Theatre Fury

In Ambient Theatre Fury onderzoekt het Vlaamse makersduo Anna Franziska Jäger en Nathan Ooms de relatie tussen digitale media en persoonlijke beleving. Existentiële vragen transformeren tot holle frasen in een merkwaardige reeks monologen, onwerkelijke ontmoetingen laten een leegte achter. De twee leggen leggen treffend de problematiek van digitale communicatie bloot, al blijven we ook kijken naar een hermetische exercitie. 

In de ruimte hangen twee objecten. Op de rechter voorgrond hangt, vrij laag, een reuzenmobile zoals we dat onder andere kennen van boven een wiegje. Wat hoger, aan de linker achterzijde, hangen drie neon-groen verlichte buizen, die zo zijn opgehangen dat je er een smiley in zou kunnen zien. Onder dat landschap van objecten rollen twee performers over de vloer van voor naar achter en van achter naar voor; ieder op hun eigen helft en soms gevaarlijk dicht bij de toeschouwers.

Vanuit het rollen ontstaan geleidelijk monologen, vooral de man (wit-grijs casual-sportief gekleed) is aan het woord. Zijn teksten zijn vol zelfingenomenheid en bij vlagen in hun retoriek zo ijdel, dat ze ook grappig zijn. Er is een bepaalde theatrale ongemakkelijkheid, omdat ze uitgesproken worden vanuit zijn rollende positie op de grond. Soms houdt hij bewust de beweging even stil, alsof hij zich met zijn woorden tot iets of iemand richt. Nooit echter worden de teksten bewust gericht op het publiek uitgesproken. 

Na een poosje spreekt ook de rollende vrouw, groen shirt en alledaagse rok met eveneens groene tinten. Er spreken veel onzekerheden uit haar zelfreflectie. Soms krijgen we heel even het idee dat de twee met elkaar in gesprek zijn, maar nooit kijken ze elkaar aan en dat blijft een vast gegeven in de voorstelling. Door de overbewustheid in de zelfreflectie lijken de twee soms (vooral de vrouw) op bezoek bij de psycholoog. Al zijn de zonnige adviezen die hij haar geeft – of geeft hij die aan zichzelf dat is voortdurend de vraag – wat al te luchtig. Afijn, daar waar zij in de diepe krochten op zoek is naar zichzelf, overziet hij de wereld met een flinke portie narcistische luchtigheid.  

Bijna zonder dat je er erg in hebt krijgt het rollen een andere richting en ontstaat er een concrete band tussen spel en object. De symboliek – vermaak, entertainment – van de mobile wordt ingelost. Op ingenieuze wijze hult de man, die inmiddels als een hagedis over het toneel beweegt, zichzelf in een mist van rook. Langzaam transformeren de personages tot de clichés van memes in een steeds fictievere wereld. Als de twee even later naast elkaar staan, in de laatste fase van hun ‘evolutie’, is de vervreemding nog sterker. Vooral omdat beeld en tekst demonstratief worden herhaald, waardoor we plots worden geconfronteerd met een even knullige als komische theateroefening.  

Het hyperconceptuele uitgangspunt, dat tekst en beweging uit elkaar trekt en weer bij elkaar brengt, legt effectief de leegte bloot die digitale communicatie teweeg brengt. Isolatie, vervreemding, eenzaamheid; Jäger en Ooms vangen de thematiek genadeloos. Maar hoe treffend de twee ook zijn in hun benadering, in mijn beleving bleef Ambient Theatre Fury vooral het boeiende resultaat van een onderzoek. Om mij heen werd veel gegniffeld, mogelijk zette de humor van deze hyper-hermetische exercitie, die één korte muzikale ontlading kent, bij mij de knop niet aan. Vertwijfeld verdwaalde ik zo ook in het gecreëerde niemandsland.

Foto: Pieter Dumoulin