90’s vs 20’s, de nieuwe voorstelling van BonteHond, heeft een geweldig uitgangspunt: de wederzijdse verachting van de muzieksmaak van kinderen en ouders. Wie heeft zich als kind niet voor de smaak en het gedrag van zijn ouders geschaamd? Welke ouder heeft geen hoofdpijn gekregen van de commerciële troep waar hun kinderen fan van zijn?

De voorstelling begint als een feestje. Terwijl Jory ‘Jollyfish’ Onrust ons vanachter de draaitafel voorziet van een aaneenschakeling van hits, nodigen Manon Nieuweboer, Erwin Boschmans en Eva Zwart het binnenstromende publiek uit op de dansvloer. Het decor van Marlies Schot suggereert de gruizigheid van een rave of een middelbare-schoolfeestje; de sfeer zit er meteen goed in. Laat dat smakelijke generatieconflict maar komen!

Verrassend genoeg blijkt 90’s vs 20’s echter veel minder geïnteresseerd in de esthetische ideeënstrijd tussen ouder en kind, en veel meer in een algemene benadering van het thema ‘schaamte’. In losse scènes wordt er steeds een andere invalshoek belicht: Nieuweboer komt als verpersoonlijking van gêne een paar keer terug om de werking van de emotie toe te lichten, er is een opsomming van persoonlijke ervaringen met schaamte, en er zijn korte dialogen waarin peer pressure en conformisme centraal staan.

Schrijver Sanne Schuhmacher en regisseur Judith Faas slagen er echter niet in om de voorstelling meer te laten worden dan de som der delen. De meeste teksten blijven steken in algemeenheden en een wat uitleggerige toon, en de extreem fragmentarische dramaturgie (Victor Mentink) stelt de acteurs niet in staat om 90’s vs 20’s van enige boog, opbouw of ontwikkeling te voorzien. Door de inhoudelijke insteek zo breed te trekken, verliezen de makers zich in gemeenplaatsen en vrijblijvendheid.

De scènes die wél over de verhouding tussen kind en ouder gaan zijn het scherpst. In een oergeestige dialoog halverwege de voorstelling wordt precies getroffen hoe extreem lomp kinderen met hun ouderschaamte plegen om te gaan  (‘Mam, als ik je het heel lief vraag, zou je dan iets voor me willen doen?’ ‘Wat dan?’ ‘Je Instagram-profiel verwijderen.’). Daarnaast heeft de voorstelling een geheim wapen in de vorm van ‘vocal DJ’ Jollyfish: wanneer die diens fenomenale zangstem roert om versies van oude en recente hits te brengen luister je ademloos.

En het slot staat als een huis. Na een ontwapenende medley van Zwart en Onrust, waarin ze recente hits en klassiekers uit de jaren negentig laten samensmelten, volgt de mooiste tekst van de voorstelling. Daarin traceren de spelers een heel leven vanuit het perspectief van ‘de eerste keer’, waarin zowel hun eigen jeugd als die van hun kinderen voorbijkomen. De parallellen die zo ontstaan zijn zonder meer ontroerend.

Toch blijf je met het gevoel zitten dat de ontknoping beter had gewerkt als er in de voorstelling op enigerlei wijze naar was toegewerkt. Nu blijft 90’s vs 20’s steken in enkele mooie scènes die te weinig op elkaar voortborduren.

Foto: Kamerich & Budwilowitz