Van een podcastserie theater maken, dat doen de vrienden Lev Avitan en Nabil Tkhidousset. Samen hebben ze de podcast Echtemannentakkies, waarin ze open, kwetsbaar, vriendschappelijk en behoedzaam formulerend ‘mannenonderwerpen’ bespreken. Een cruciale rol speelt daarin de vader, althans de afwezige vader. Beiden groeiden op in een Marokkaans eenoudergezin. De voorstelling heet 7sheb 3lik: rekenen op jou. Dat is Marokkaans-Arabisch voor, inderdaad, ‘op elkaar rekenen’ maar ook betekenissen als bewustwording spelen mee en nog veel meer lagen.

De teksten zijn van de makers zelf, ze spelen zelf en dat hebben ze in korte tijd in de regie van Priscilla Vaudelle voorbeeldig ontwikkeld. Het decor stelt een fried chicken snackbar voor, in Rotterdam-Zuid. Zwart-wittegeltjes op de vloer en wand, robuust stalen meubilair met plastic bekleding. Daar zitten de vrienden, als in conclaaf, naar elkaar voorovergebogen, schransend van de chicken die ze rijkelijk voorzien van sauzen.

Lev Avitan opent de voorstelling schuchter en innemend: hij dankt de aanwezigen voor hun belangstelling en schakelt plots over op een ‘hij’. Dat is zijn vader, een man die zijn leven lang voor zijn zoon onbereikbaar bleef. In zijn rol zit Avitan vol grieven: zijn vader pleegde overspel toen zijn moeder zwanger was van hem. Waarom deed hij dat? En waarom verknalde hij zijn leven door nooit meer zijn bed uit te komen, pillen te slikken, een dekbedovertrek voor het vuile raam te hangen?

Pas later in de voorstelling krijgt deze stemmige introductie betekenis: Avitan houdt de rouwtoespraak bij het overlijden van zijn vader. Dan slaat de voorstelling om en raakt het tweetal in een diepgaande vriendendialoog verwikkeld. Ondertussen verorberen heel realistisch de kip, met een act door Tkhidousset waarin hij een stukje vlees tussen zijn tanden weghaalt. Hun taal is een briljante mengeling waarin rap en spoken word in snelle afwisseling worden gebruikt. In de dialoog is Avitan de aangever, degene die de gespreksonderwerpen aandraagt en zijn bro uitdaagt. Tkhidousset heeft een meer filosofische benadering van de onderwerpen en probeert de bredere verbanden te zien, maar ook hij is beschadigd door een afwezige vader, iemand die hij feitelijk zijn leven lang niet heeft gezien.

Trauma’s en het overwinnen daarvan: dat is de essentie van deze vaardige en razendsnel gespeelde dialoogkunst. Als Tkhidousset in zijn rol aangeeft binnenkort vader te worden, krijgt de voorstelling een ingrijpende kanteling en dramatische wending, die in deze recensie beter onvermeld kan blijven, want het is ontroerend hoe 7sheb 3lik met het motief van vaderschap omgaat. In alle enthousiasme over het aankomende kind heeft Avitan alvast twee babydraagzakken gekocht, want hijzelf wil ook vader worden, en in een hilarische scène proberen de mannen het ding om te gorden.

De eventuele komst van een baby zet hun eigen rol als zonen van afwezige vaders op scherp, en de trauma’s die aan het begin van de voorstelling nog licht humoristisch werden besproken krijgen nu hun werkelijke diepte. Daarbij is 7sheb 3lik openhartiger dan je misschien bij straatpoëzie zou verwachten. Het is een waardevolle verdienste van Theater Bellevue om deze voorstelling in de reeks Bellevue Backstage te brengen waarin jonge makers de kans krijgen met professionele begeleiding te werken en nieuwe voorstellingen te presenteren.

Een rauwe en persoonlijke voorstelling als deze past ook goed op het achtertoneel, het krijgt er een meerwaarde door. Avitan en Tkhidousset zijn in staat hun persoonlijke obsessies om te zetten in een universeel, theatraal verhaal, waarin maatschappelijke thema’s doorklinken. Hoe ga je als man om met een baby in een omgeving die op mannelijkheid en stoerheid is gericht? Kun je als vader alleen een kind opvoeden? En vooral: hoe overwin je de trauma’s die jij als zoon opliep en voorkom je dat jij als vader diezelfde fouten maakt? De beide vrienden vervlechten overtuigend hun biculturele achtergrond in een voorstelling die de toeschouwer diep raakt.

Foto: Lowiegraphy