In Café-atelier Lucas, waar de voorstelling 3 Is A Crowd werd gedanst, is het dringen voor een staanplaats. De manier waarop het personeel wortelsap in verschillende uithoeken weet af te leveren is al dansant te noemen. Wanneer de muziek begint en danser en choreograaf Sanne Clifford plaatsneemt op een stoel in het midden van het vrijgehouden gangpad tussen bar en deur, benijd je haar bijna om de ruimte die ze krijgt.
Maar alle ongemak is snel vergeten wanneer Sanne Clifford en compagnons – dansers Anastasia Kostner en Hayley Adams – eenmaal echt begonnen zijn. De eerste scène lijkt uit het leven gegrepen: meisje wacht in café op haar afspraak, die te laat is. Met veel ronde de jambes en strak uitflappende armen toont Clifford haar ongeduld. Ondertussen scant het hoofd van Kostner vanaf de buitenkant van de glazen pui de ruimte af. Eenmaal binnen beweegt ook Adams zich vanuit een andere hoek naar het ‘podium’. Langzaam maar doelgericht zoeken de drie contact met elkaar, aftastend maar ook doelgericht, door op elkaar te leunen, zich dan weer af te keren, en hun plek op te eisen.
Bij een verandering in de kleur van de muziek (gecomponeerd door Amir Swaab) verwijderen ze zich van elkaar en zetten elk hun eigen improvisatie neer. Dit is interessant om naar te kijken, maar het is onduidelijk hoe deze fase zich tot de thematiek van het stuk verhoudt. Dat verandert weer wanneer de dansers opnieuw contact gaan leggen, nu niet alleen met elkaar maar ook met het publiek. De zenuwen die passen bij het begin van een café-afspraak zijn verdwenen. Met open vizier reiken ze de hand aan het publiek, of gaan bij ze op schoot zitten. De synchroon gedanste choreografie met lifts waarmee het stuk eindigt toont het gemak waarmee ze ook op elkaar vertrouwen.
3 Is A Crowd toont het gedoe van alledaags sociaal verkeer op zowel herkenbare als verrassende wijze. De sterke en eigen uitstraling van alle dansers en de manier waarop zij met de beperkingen van de ruimte omgaan dragen bij aan het succes van het stuk. Tegelijkertijd zou een iets ruimere setting mogelijkheid bieden om choreografisch meer grenzen op te zoeken. Hopelijk krijgt het gezelschap daar de kans voor.
Foto: Alexander van der Linden
Hayley Adams
Sanne Clifford
Anastasia Kostner
auteur: Sanne Clifford (concept)
choreografie: Sanne Clifford
begeleiding: Jordi Ribot Thunnissen (coaching)
muziek: Amir Swaab
dramaturgie: Jordi Ribot Thunnissen
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
In [Em]brace van choreograaf Sanne Clifford delen drie vrouwen de dansvloer. De nadruk van de performance ligt op de overgave aan een val. Ook het opstaan, elkaar de hand toereiken, of jezelf toch behoeden voor de naderende impact, spelen een belangrijke rol. (meer…)
De controle over je lichaam verliezen, wankelen en je evenwicht hervinden, steeds nerveuzer je handen wassen of juist krachtig door de beperkingen heen breken en nieuw terrein veroveren. In vier indringende solo’s onder de titel Under the skin dealen de danseressen met de crisis die corona heet. (meer…)
Muziek en dans, ze horen onverbrekelijk bij elkaar. Ik wil in deze recensie graag beginnen met de muziek van componist Amir Swaab van twee voorstellingen: de korte 3 Is A Crowd en de grote uitvoering Note To Self. Voor beide voorstellingen geldt dat composities van Swaab zonder meer indrukwekkend zijn, en perfecte muziek voor dans. Hier is muziek geen aanleiding tot dans, of de basis vanwaaruit de bewegingen ontstaan, nee, de muziek ís de dans. In Not To Self treden vier personages op, in de andere uitvoering drie (die samen een menigte vormen, een crowd), in beide gevallen had ik het idee dat de muziek is als een danser, weliswaar onzichtbaar, maar schitterend aanwezig. (meer…)
