First things first. Jongens van de pr en marketing, doe alsjeblieft wat aan je flyers! Dat je op het laatste moment besluit de volgorde om te wisselen en niet met Hanuman, over een Hindoestaanse, aapachtige god, te openen maar ermee af te sluiten is tot daaraan toe – al was een melding vooraf wel aardig geweest. Maar noem in ieder geval de namen van je dansers, vooral als je ze aanprijst als ‘de meest getalenteerde dansers, onder andere bekend van So You Think You Can Dance, ISH (…) en Isabelle Beernaert’.

Maar goed. Terug naar de orde van de dag: opener van de avond  2Fold H/Y van de Samadhi Dance Company was nu Yah, van Ederson Rodrigues Xavier. Geen stuk over aapachtige supermensen, maar over de effecten en de kracht van geluid en woorden op de mens en het lichaam. Op een scherm worden interviews met de vijf dansers van Yah geprojecteerd. We horen alleen de antwoorden. De vragen zijn soms wel (wat is je favoriete lievelingskleur?), soms niet te deduceren (wat hebben Patty Brard, Michael Jackson en Marilyn Manson met elkaar gemeen?). Soms worden de stemmen expres zo verdraaid dat er sowieso geen touw aan valt vast te knopen. Zo belangrijk zijn de woorden in de dans ook weer niet, benadrukt een van de dansers – in haar gesproken interview.

Een groot gedeelte van deze (spraak)verwarring lijkt bedoeld – zelfs een danseres vraagt zich hardop af wat ze hier nu eigenlijk doet en wat dit in hemelsnaam allemaal met ‘kracht’ te maken heeft – maar het publiek op je gebreken wijzen neemt het gebrek niet weg. De interviews vullen niet aan, ze leiden af, als het zeurende geluid dat je hoort wanneer het signaal van een mobiele telefoon dat van een versterker kruist.

Zonde, want Yah heeft ook mooie elementen, de soepele repetitieve bewegingen, en celliste Katharina Gross die met zichzelf een dialoog aangaat.

Hoe anders is de voorstelling Hanuman van Vraja Sundari Keilman, artistiek leidster van de Samadhi Dance Company. Sundari dompelt ons onder in een oosters sprookje, waarin de kwaadaardige Ravanna (Gil Gomes Leal) de vrouw steelt van oppergod Rama (Shailesh Bahoran). Hanuman (Marnix Lenselink) belooft Rama zijn gestolen Sita terug te halen. Mocht je het verhaal niet kennen, geen nood: een voice-over helpt je van scène naar scène.

Hanuman is theatraliteit ten top. De emoties liggen er zo dik bovenop en de tekst wordt zo letterlijk uitgebeeld dat het soms lijkt alsof je niet naar dans maar naar poppenkast aan het kijken bent. (Voorbeeld: Hanuman &co ontdekken dat Sita nog leeft: vreugdedansje!)

Het is kitsch, maar wel heel aanstekelijke kitsch. Van de windmachines die de haren doen wapperen en de geur van wierook de zaal in blazen, de buste van Hanuman die zo glimt dat hij lijkt te zijn ingelegd tot het charismatische geschmier van Leal. Sundari gaat all-in, en het werkt! Niet vaak gaat een uur zo snel voorbij.

De last-minute wisseling bleek een verstandige keuze, maar het toont ook de grootste makke van 2Fold. De belofte van een ‘volmaakte balans’ uit de flyer wordt niet waargemaakt. Apart komen beide stukken waarschijnlijk beter tot hun recht.

Foto: Alexander van der  Linden/Dephoid