Dit was waarschijnlijk niet zoals ze het zich hadden voorgesteld: Paul Lightfoot en Sol León vierden hun vijfentwintigjarig jubileum als choreografenduo bij en voor het gezelschap niet in hun ‘eigen’ Lucent Danstheater, dat al was bezet, maar aan de overkant bij het Theater aan het Spui. Het gaf de avond wel iets intiems en benaderbaars, twee termen die je niet vaak bij het NDT gebruikt.

Om heel eerlijk te zijn, dit was ook niet precies wat wij ervan verwacht hadden. Het programmaboekje spreekt van vier stukken, twee oude, twee nieuwe, die tevens genummerd zijn van Part I tot en met IV. Maar pas wanneer je er middenin zit blijken drie van de choreografieën te zijn omgevormd tot een geheel. Sad case uit 1998, dat Lightfoot en León maakten toen León zwanger was van hun dochter Saura, wordt omsloten door de twee wereldpremières: Schubert, een onschuldig duet tussen Yukino Takaura en Olivier Coeffard en Some other time, een meer duister en melancholisch stuk met Gregory Lau, Clément Haenen en delicate optredens van Xanthe en Imre van Opstal (inderdaad, de twee jongere zusjes van broer Marne en zus Myrthe uit NDT1).

Deze twee introspectieve boekensteunen naast de zwangerschapshysterie van Sad case (die overigens allesbehalve ‘sad’ is) maakt het tot een wat schizofreen geheel. Niet dat het slecht is, of saai, het is allemaal gewoon teveel. Na de manie in Sad case – met een glansrol voor Casia Vengoechea – hoort ademruimte. Nu stapelt zich vervolg op vervolg op vervolg op vervolg, tot het hoofd het allemaal niet meer bijhoudt en de duetten door elkaar heen gaan lopen. Zonde, want er zitten zeker mooie elementen tussen, van de losse donkere panelen die de ruimte steeds in nieuwe kamers verdelen, de filmische muziek van Max Richter tot de slotscène waarin Lau, Haenen en Imre van Opstal, opgejaagd door de panelen die als een massieve muur op hen (en ons) afkomen, bijna bij de mensen op de eerste rij op schoot belanden.

Haast als voetnoot op de voorgaande danslawine volgt er na de pauze Subject to change (2003). Het is van zichzelf een prachtig stuk, maar het centrale koppel Takaura en Coeffard kwam in Schubert beter tot zijn recht. Daar waren ze tegelijk breekbaar en een beetje gebroken, als het tinnen soldaatje en het danseresje in het sprookje van Hans Christiaan Andersen. Voor Subject to change, over de vergankelijkheid van het leven (met een rood tapijt als de tijd), missen ze eenvoudig nog de jaren, de doorleefdheid om het stuk ook emotioneel alle recht te doen. Ook voelt het slot nu wel heel erg als een déjà vu. Aan het einde van Some other time waren het de panelen, hier is het ’t tapijt dat de dansers naar voren drijft.

Met vijfentwintig jaar ervaring had dat toch anders gekund.

(Sad case – 25 years Leon & Lightfoot – Nederlands Dans Theater, foto: Rahi Rezvani)