Hoe benader je je vader wanneer hij nooit een deel van je leven heeft uitgemaakt en alle pogingen om contact op te nemen heeft afgewezen? Filmmaker Hadas Neuman besloot om met haar camera op zak door de wijk te wandelen waar haar vader woonde en de bewoners die ze tegenkwam te filmen. Wie weet loopt ze hem wel toevallig tegen het lijf.

Dwalend door de straten van de Kiryat Josephwijk in de Israëlische stad Givatayim vraagt Hadas Neuman aan de verschillende mannen die zij tegenkomt of ze hen mag filmen. Ze gaat met hen in gesprek over hun leven, hun relaties en families. Ze was er niet op uit om enkel oudere mannen te portretteren, maar zij bleken praktisch de enigen te zijn die door de wijk flaneerden.

De gesprekken zijn overwegend humoristisch: het gros van de mannen is gefascineerd door haar camera en haar plannen om de onderwerpen van haar nieuwe film over te laten aan de willekeur. Ook kan een aantal het niet laten om met haar te flirten of zich juist extra respectvol op te stellen. De ontwapenende manier waarop Neuman het gesprek aanknoopt resulteert in intrigerende en bij vlagen ontroerende portretten van een oudere, Israëlische generatie.

100 men is de eerste keer dat de Israëlisch-Nederlandse filmmaker zelf op het podium staat. De sobere vormgeving bestaat enkel uit een loopband, een laptop en een groot scherm waarop Neuman de resultaten van haar filmproject laat zien. Terwijl ze haar verschillende gesprekspartners introduceert en ons meer vertelt over haar eigen leven dan op de filmbeelden te zien is, wandelt ze op de loopband mee met de verschillende mannen.

Zo volgt ze Shmuel op zijn dagelijkse tocht om alle lokale zwerfkatten wat brokjes te geven, terwijl ze ondertussen een gesprek met hem aanknoopt over zijn familie. Heeft hij een partner en kinderen? En hoe is zijn relatie met hen? Hoewel de vragen vrij intiem zijn, weet Neuman op fijnzinnige wijze haar gesprekspartners het nooit ongemakkelijk te maken. Ze voelt kundig aan hoe persoonlijk ze het gesprek kan maken.

Zelf is ze naar de mannen toe enorm open over haar project. Telkens vertelt ze dat ze haar vader nooit gekend heeft, maar wel weet dat hij in deze wijk woont. Wanneer ze een compilatie van de reacties op deze onthulling toont, zien we een aaneenschakeling van gechoqueerde gezichten. Dit werkt aanvankelijk op de lachspieren, maar de daaropvolgende gesprekken zijn bloedserieus en vrijwel alle mannen uiten hun ongeloof en teleurstelling dat iemand zo met zijn eigen kind om kan gaan. Aan de hand van hun eigen ervaringen met ouderschap en het verlies van naasten proberen ze haar voorzichtig troost te bieden.

De keuze om de wandelingen live te simuleren is een sterke. Neuman gebruikt de verschillende snelheden van de loopband om haar eigen gemoedstoestand tijdens de gesprekken beeldend vorm te geven, bijvoorbeeld door achter de loopband te gaan zitten, beurtelings haar linker- en rechterschoen erop te gooien om deze in haar schoot te laten vallen. Haar live aanwezigheid geeft het zeer persoonlijke narratief bovendien een extra intieme laag en maakt de pijn van de zoektocht naar haar vader sterker invoelbaar dan wanneer dit beperkt was tot enkel de gesprekken met de buurtbewoners.

Dit komt het best uit de verf in een hartverscheurende scène tegen het eind, waarin Neuman vertelt over het testament van haar vader dat plots op de mat valt. Terwijl we zien hoe zij met haar tweelingbroer de beelden bekijkt die zij van hun vader gemaakt heeft tijdens hun enige ontmoeting, vertelt Neuman over de betekenis van ene sjekel die zij beiden geërfd hebben. Het is een oude traditie om postuum te delen dat diegene altijd in je herinneringen is gebleven.

Met 100 Men maakt Hadas Neuman een intrigerend theaterdebuut. De multimediale voorstelling balanceert fijnzinnig tussen humor, intimiteit en ontroering en haar aanwezigheid op de planken diept de filmbeelden op onmisbare wijze uit. Het maakt enorm nieuwsgierig naar de volgende stappen die zij op het podium gaat zetten.

Foto: Raymond van Mil