In mei 2013 is het honderd jaar geleden dat Le sacre du printemps, de baanbrekende compositie van Igor Stravinsky voor Les Ballets Russes, in première ging. Wereldwijd wordt aan nieuwe interpretaties van de inmiddels tot het heilige der heilige van de podiumkunsten behorende Sacre getoond. Het Residentie Orkest besteedt het hele theaterseizoen aandacht aan de muziek uit de periode van Les Ballets Russes en trapte af met een samenwerking met het Nederlands Danstheater in het programma: 25 jaar Spuiplein.

Dat de choreografie Swan song (2010) van Paul Lightfoot en Sol León, waarmee de avond in het Lucent Danstheater begon, daarin is opgenomen komt door de destijds speciaal versterkte compositieopdracht aan Philip Glass. Zijn Double concerto for violin, cello and orchestra inspireerde het duo tot een choreografie die zij in een decor van twee monumentale trappen plaatsten die telkens in verschillende opstellingen worden gedraaid. Glass schreef veel filmmuziek en de voorliefde voor het medium film van Lightfoot León is bekend.

Swan song heeft dan ook een sterk filmisch karakter, waarbij de choreografen met hun dramatisch geladen danstaal lijken te flirten met murder mysteries à la Agatha Christie door over de trappen gedrapeerde lichamen, en soms ook met musical door de vliegende vaart waarmee de dansers ronddraaien. Swan song is een beetje een vreemde eend in de bijt. Los van de speciaal gecomponeerde muziek, maar dat is gemeengoed in de dans, zijn er geen inhoudelijke raakvlakken met de inspiratiebron voor dit programma.

Halverwege de avond speelt het Residentie Orkest Stravinsky’s Le sacre du printemps in de Anton Philipszaal. Geen dans maar vj’s van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten gaan de interactie aan met de complexe compositie. Die samenwerking is toe te juichen, maar het beeldverhaal met bommenwerpers, draaiende kermisattracties en rituelen van stammen is onvoldoende verrassend om de kracht van de muzikale uitvoering te evenaren.

Terug in het Lucent Danstheater besluit het programma met de wereldpremière Chamber van NDT 1-danser en choreograaf Medhi Walerski en componist Joby Talbot. Beiden lieten zich inspireren door de oorspronkelijke Sacre en deze resoneert duidelijk in het resultaat. Een gesproken proloog van een oudere man (Diaghilev?) die zich langzaam en bedachtzaam uitspreekt over zijn dromen. In de duisternis achter hem komt een grote groep dansers op die zich ontkleedt en in een lange lijn heen en weer wiegt om zich even later over het toneel verspreiden. Synchroon bewegend stort de groep zich ter aarde, terwijl een van de dansers overeind blijft. Walerski’s danstaal is dierlijk, soms schichtig. In de cirkel van een reidans geen eenzame maagd in het midden, maar een duo dat even later wordt weerspiegeld in het samengaan van paren rondom.

Het is goed dat Chamber ook na het 25 jaar Spuiplein-programma nog doorspeelt in het volgende programma van NDT 1. Want deze avond is te zwaar beladen en te lang om het werk voldoende recht te doen.

(Swan song foto: Rahi Rezvani)